Krajowi inwestorzy instytucjonalni, w tym fundusze inwestycyjne i emerytalne odgrywają bardzo dużą rolę w kształtowaniu koniunktury na warszawskim parkiecie. TFI lokują bowiem na rynku środki finansowe pozyskane od indywidualnych osób, które liczą na zysk z tytułu posiadania jednostek uczestnictwa w funduszach. Z kolei OFE gromadzą i pomnażają gotówkę na poczet wypłaty przyszłych emerytur.
Rola rodzimych instytucji w przepływie kapitału na warszawskiej giełdzie jest więc bardzo istotna. Dzięki stałemu dopływowi środków, zarówno w przypadku TFI, jak i OFE możliwy jest ciągły rozwój rynku.
Tutaj posiadany przez instytucje finansowe kapitał może być np. wykorzystywany do kupna akcji najbardziej perspektywicznych spółek, których dotychczasowe rezultaty działania pozwalają prognozować istotny wzrost kursów.
Dotyczy to papierów już znajdujących się w obrocie na rynku wtórnym, jak też udziałów, które są sprzedawane w tzw. publicznych ofertach (czyli jeszcze przed wprowadzeniem ich do notowań giełdowych).
W tym ostatnim przypadku ważny jest styk między dawcą kapitału a jego biorcą. Z jednej strony mamy więc fundusze, które chcą ulokować nadwyżki finansowe z myślą o przyszłych zyskach. Z drugiej zaś pojawiają się przedsiębiorstwa, które takiej gotówki potrzebują na nowe inwestycje i realizację planów strategicznych.
Z danych GPW wynika, że na koniec 2011 roku udział krajowych inwestorów instytucjonalnych w obrotach warszawskiego parkietu sięgał 35 proc. (rok wcześniej było to odpowiednio 34 proc.). Ten średni poziom utrzymuje się już od wielu lat (w 2003 i 2008 roku maksymalnie było to 39 proc.).
Dla przykładu w 2011 roku zaangażowanie krajowych inwestorów dysponujących drobnym kapitałem wyniosło w tych statystykach 18 proc. Z kolei potężne, zagraniczne instytucje finansowe o gigantycznych wręcz zasobach finansowych miały w tym czasie 47-proc. udział w obrotach.
