Czy decyzja środowiskowa wiąże organ w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę?

Inwestor uzyskał decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenie na budowę elektrowni wiatrowej typu A o mocy do 2000 kW wraz z drogą dojazdową, placem manewrowym oraz zjazdem z drogi gminnej.

Od tej decyzji odwołanie złożył właściciel nieruchomości rolnej, położonej w sąsiedztwie planowanej inwestycji. W odwołaniu skarżący wniósł o jej uchylenie z powodu naruszenia przepisów art. 7, art. 77 oraz art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.), które miało istotny wpływ na wynik postępowania. Odwołujący się podniósł też, że popełniono błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących obszaru oddziaływania obiektu. Jego zdaniem obszar ten został określony bez zbadania kumulatywnego oddziaływania wszystkich przedsięwzięć, a w szczególności elektrowni wiatrowych usytuowanych w pobliżu obiektu, które nie zostały wskazane w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Jedynie w zakresie dotyczącym jednej z działek, na której nie miały być realizowane żadne roboty budowlane, organ uchylił pozwolenie na budowę i umorzył postępowanie w tym zakresie. Organ uznał, że przedłożony projekt budowlany spełnia wymogi określone przepisami prawa. Odnosząc się do zarzutu odwołania dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących obszaru oddziaływania obiektu, organ stwierdził, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie jest przedmiotem tego postępowania. Decyzja taka jest wydawana w ramach odrębnego postępowania administracyjnego i wiąże organ wydający pozwolenie na budowę. Zdaniem organu: zarzuty odwołania były w istocie skierowane wobec decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a decyzja ta nie była przedmiotem postępowania, nie mogły więc zostać uwzględnione. W tym stanie faktycznym i prawnym organ odwoławczy nie znalazł zatem podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonej decyzji.

W skardze do WSA w Łodzi właściciel nieruchomości wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz wstrzymanie ich wykonania, powtarzając zarzuty z odwołania od decyzji organu I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w drodze postanowienia odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Rozpoznając sprawę, WSA nie podzielił argumentacji strony skarżącej i oddalił skargę. Podzielając stanowisko organu odwoławczego, Sąd uznał, że bezzasadne były zarzuty skarżącej dotyczące wadliwości decyzji środowiskowej przez nieprawidłowe określenie w niej zakresu oddziaływania projektowanej inwestycji, a przedłożony projekt budowlany jest zgodny z postanowieniami decyzji środowiskowej. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 86 uuioś decyzja środowiskowa wiąże organ wydający pozwolenie na budowę. Zdaniem Sądu przepis ten nie tylko nie pozwala na badanie jej legalności w toku postępowania o pozwolenie na budowę, ale wręcz nakazuje podporządkowanie się jej postanowieniom w toku tegoż postępowania i badanie zgodności przedłożonego projektu budowlanego z warunkami środowiskowymi w niej określonymi (vide: wyrok NSA z 1 lutego 2013 r. w sprawie II OSK 252/12, wyrok WSA w Łodzi z 3 września 2014 r. w sprawie II SA/ŁD 527/14).

Nie wzbudziła także zastrzeżeń sądu konkluzja organów o tym, że przedłożony projekt budowlany jest kompletny, posiada wymagane uzgodnienia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, jak również został sporządzony przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia budowlane, legitymujące się aktualnymi zaświadczeniami, o których mowa w art. 12 ust. 7 pb, a nadto spełnia wymogi określone w przepisach rozporządzenia ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz.U. z 2012 r. poz. 462 ze zm.).

Nie wzbudziło także uwag krytycznych sądu prawo inwestora do dysponowania na cele budowlane nieruchomością, na której projektowana jest przedmiotowa inwestycja. Sąd zwrócił ponadto uwagę, że również w toku postępowania wznowieniowego nie wyeliminowano z obrotu prawnego omawianej decyzji środowiskowej.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach ma charakter „rozstrzygnięcia wstępnego" względem przyszłego zezwolenia na realizację konkretnego przedsięwzięcia inwestycyjnego i pełni wobec niego funkcję prejudycjalną. W konsekwencji należy przyjąć, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie rozstrzyga kwestii wstępnej.Należy do niego natomiast rozważenie, czy kwestia prejudycjalna występuje. Stanowisko tego organu powinno znajdować oparcie w normach materialnych i ustaleniach faktycznych istotnych z punktu widzenia stosowanych przepisów materialnoprawnych.

Skoro inny organ w sposób ostateczny ustali, czy to wymogi w zakresie zagospodarowania przestrzennego terenu (w decyzji o warunkach zabudowy), czy to wymagania w zakresie ochrony środowiska (w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach), ustalenia te nie mogą podlegać modyfikacji czy też racjonalizacji w toku innego postępowania, prowadzonego przed innym organem. Rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej jest bowiem jedynie sprawdzenie zgodności projektu z warunkami (wymaganiami) określonymi we wspomnianych decyzjach. Badanie legalności ww. decyzji przez podnoszenie zarzutów w toku postępowania o wydanie pozwolenie na budowę jest bezwzględnie zakazane.

Mając to na uwadze, WSA uznał, że wbrew twierdzeniom skarżącej postępowanie poprzedzające wydanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę zostało przeprowadzone z poszanowaniem zasad określonych w k.p.a. (zob. art. 7, art. 11, art. 77, art. 80 oraz art. 107 k.p.a.). Organ wydający kontrolowane pozwolenie na budowę zasadnie stwierdził, że inwestor spełnił wszystkie wymagania przewidziane w art. 33 ust. 2 oraz art. 35 ust. 1 pb. Jednocześnie uznając, że materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, organ nie miał podstaw, aby odmówić wydania pozwolenia na budowę, gdyż po spełnieniu wymogów przewidzianych w przywołanych przepisach na takie załatwienie sprawy nie zezwala art. 35 ust. 4 pb.