Zgłoszenie choroby zawodowej a praca na dotychczasowym stanowisku

Art. 229 § 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) stwierdza, że w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Jeżeli, w sytuacji opisanej w pytaniu, pracownik zgłasza lekarzowi podczas tych kontrolnych badań lekarskich objawy choroby zawodowej lub chorobę zawodową, jaką jest zgodnie z pkt 20.1) załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1367) zespół cieśni nadgarstka, wówczas lekarz wydaje badanemu pracownikowi zaświadczenie wskazujące na podejrzenie wystąpienia choroby zawodowej i określa w tym zaświadczeniu termin, w którym pracodawca jest zobowiązany do przenieść pracownika do innej pracy.

Jest to działanie zgodne z art. 230 § 1 Kodeksu pracy, który stanowi, że w razie stwierdzenia u pracownika objawów wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, pracodawca jest obowiązany, na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nie narażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy.

Podkreślić należy, że art. 230 Kodeksu pracy mówi wyraźnie o objawach wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, a nie o powstaniu samej choroby zawodowej.

Zgodnie z orzeczeniem SN z 18 grudnia 2002 r. (I PK 44/02 OSNP 2004 nr 14 poz. 209) aktualnym orzeczeniem lekarskim stanowiącym podstawę do dopuszczanie pracownika do pracy jest to, które stwierdza stan zdrowia pracownika w dacie, w której ma być on dopuszczony do pracy. Tak więc w wypadku zaistnienia w okresie jego ”ważności” zdarzeń, mogących wskazywać na zmianę stanu zdrowia pracownika, przestaje ono być prawidłowym orzeczeniem lekarskim.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, iż każdorazowo pracownik wracający ze zwolnienia chorobowego trwającego powyżej 30 dni, winien zostać skierowany do lekarza medycyny pracy w celu wydania ponownego orzeczenia o możliwości świadczenia pracy na danym stanowisku.

Natomiast przedstawione przez pracownika orzeczenie lekarza medycyny pracy stanowi wystarczającą podstawę do żądania zmiany stanowiska pracy w terminie i na czas określony w orzeczeniu. Brak zastosowania do powyższego może rodzić po stronie pracodawcy negatywne konsekwencje. W szczególności powyższe zaniedbanie upoważnia pracownika do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy.