W sposób zrozumiały, dostosowany do poziomu percepcji pacjenta i poziomu ryzyka udzielanego świadczenia,
Jak dentysta powinien informować pacjenta o leczeniu
Kategoria: Stomatologia
Data: 06-02-2017 r.
Po uzyskaniu informacji pacjent ma prawo przedstawić lekarzowi swoje zdanie w tym zakresie. Przepis ten jest wyraźną wskazówką odejścia od paternalistycznej relacji lekarz-pacjent, jednak nie rozwiązuje dylematu, co lekarz ma uczynić z owym zdaniem pacjenta, które może dalece odbiegać od merytorycznej rzeczywistości. Wydaje się jednak, że zdanie pacjenta odmienne od zdania lekarza bądź będące wyrazem wątpliwości należy potraktować jako brak zgody na leczenie i konieczność takiego dalszego udokumentowanego udzielenia informacji, aby wykluczyć potencjalne roszczenia pacjenta.
Jak informować?
czym wyższe ryzyko niepowodzenia, tym dokładniejsza powinna być informacja
Kogo informować?
- pacjenta pełnoletniego – osobiście
- pacjenta powyżej 16. roku życia – osobiście
- przedstawicieli ustawowych pacjentów
- pacjentów małoletnich poniżej 16. roku życia – w zakresie i formie potrzebnej do prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego lub terapeutycznego niezależnie od poinformowania przedstawiciela ustawowego
- za zgodą pacjenta – inną wskazaną przez pacjenta osobę – ma to przede wszystkim znaczenie dla osób niewładających dostatecznie językiem polskim, niesłyszących, w podeszłym wieku itp.
Jakie informacje przekazywać?
- stanie zdrowia
- rozpoznaniu
- proponowanych oraz możliwych i dostępnych metodach diagnostycznych i leczniczych
- dających się przewidzieć następstwach działań lekarza lub zaniechania takich działań
- wynikach leczenia
- rokowaniu
- zamiarze odstąpienia przez lekarza od leczenia pacjenta i wskazania przez tego lekarza możliwości uzyskania świadczenia zdrowotnego u innego lekarza lub podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych
- o prawach pacjenta
Jakie zadośćuczynienie przysługuje pacjentowi
Prawo do zgłaszania tych roszczeń bazując na przepisach z art. 31 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz art. 4 i 9 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, dostrzegł Sąd Najwyższy (wyrok z 18 stycznia 2013 r., sygn. akt IV CSK 431/12), który zauważa z jednej strony kwestie dozwolonego ryzyka w postaci niepowodzenia medycznego, z drugiej jednak konieczność poinformowania o tym pacjenta. W ocenie sądu, pacjent poinformowany o istniejącym ryzyku, wyrażając zgodę na zabieg, przyjmuje je na siebie. Z obowiązkami lekarza dotyczącymi procesu leczenia wiąże się integralnie obowiązek udzielenia odpowiedniej informacji. Prawidłowe wypełnienie obowiązku poinformowania jest konieczną przesłanką wyrażenia przez pacjenta prawnie wiążącej zgody na ustalone leczenie (określanej mianem zgody „objaśnionej”, „poinformowanej” lub „uświadomionej”), a bezskuteczność zgody spowodowana nieudzieleniem właściwej informacji przesądza o bezprawności działania lekarza. Celem spoczywającego na lekarzu obowiązku wyjaśnienia pacjentowi skutków zabiegu operacyjnego jest, by pacjent podejmował decyzję o wyrażeniu zgody na zabieg z pełną świadomością tego, na co się godzi i czego, w tym jakich powikłań, może się spodziewać.
Jeśli chodzi o granice obowiązku informacyjnego, sąd wskazał, że w przypadku zabiegów operacyjnych obowiązek informacji uregulowany w art. 31 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty obejmuje normalne, przewidywalne, choćby nawet występujące rzadko, ale niedające się wykluczyć, następstwa takiego zabiegu, zwłaszcza gdy mają one niebezpieczny dla życia lub zdrowia charakter. Nie oznacza to, by informacja miała zawierać wszystkie możliwe następstwa zabiegu, nawet nietypowe i nieobjęte normalnym ryzykiem podejmowanego zabiegu, które mogą wystąpić w szczególnych wypadkach powikłań.
Zaloguj się, aby dodać komentarz
Nie masz konta? Zarejestruj się »
