Zgodnie z ogólną regułą kosztami podatkowymi mogą być tylko takie wydatki, które wpływają na osiągnięcie przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Należy zatem przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów; przy czym przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu, każdy przypadek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania dla ociągnięcia przychodu.
W opisanej sytuacji wszystkie te warunki są spełnione. Nie znajduje tu bowiem zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o PIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122,129 136 i 137. Przepis ten nie wymienia bowiem dofinansowania przeznaczonego na rozpoczęcie działalności – jest ono zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o PIT.
Dlatego też podatnik może zaliczyć do kosztów wydatki sfinansowane ze środków otrzymanych z urzędu pracy, z wyjątkiem wydatków na zakup środków trwałych i wartości niematerialnych, które podlegają amortyzacji. Wyłączone z kosztów są bowiem odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych, która została podatnikowi zwrócona w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 updof).