Generalną zasadą w podatku dochodowym jest to, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te koszty, które bezpośrednio lub pośrednio służą uzyskiwaniu przychodów przez firmę albo służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Od tej zasady są przewidziane wyjątki, które zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT. I tak, kosztem uzyskania przychodu nie może być wartość pracy własnej podatnika, jego małżonka oraz małoletnich dzieci, a w przypadku spółek osobowych także wartość pracy własnej małżonków i małoletnich dzieci wspólników.
Przykładowo w piśmie z 4 września 2006 r., nr PB1/415-25/06 naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Toruniu, możemy przeczytać:
(...) przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje zakaz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości własnej pracy małżonka podatnika bez względu na formę świadczenia przez niego pracy (umowną lub bezumowną). Należy zatem uznać, że w rozumieniu tego przepisu wynagrodzenie za pracę małżonka jednego ze wspólników zatrudnionego przez Spółkę na umowę o pracę nie stanowi kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej - bez względu na tytuł prawny stanowiący podstawę wypłaconego wynagrodzenia, małżeńskie stosunki majątkowe oraz fakt, że będzie on wykonywał prace niewynikające z obowiązków wspólnika ustalonych w umowie spółki i niezwiązane z prowadzeniem i reprezentowaniem spraw spółki tylko w stosunku do tego wspólnika, którego małżonek pobiera to wynagrodzenie. Natomiast będzie kosztem uzyskania przychodów w stosunku do pozostałych wspólników w takim procencie, w jakim pozostaje ich udział w spółce(…)”.
