Dwie godziny po rozpoczęciu pracy zrobiłeś sobie sześciogodzinny postój mimo, że nie wystąpiła żadna konkretna przyczyna do takiego postępowania? Pracodawca nie jest zobowiązany do zapłacenia Ci za ten okres. To nie jedyne wyłączenia z czasu pracy na stanowisku kierowcy.
Dyżur a czas pracy kierowcy
Jedną z czynności, która nie jest zaliczana do czasu pracy kierowcy jest dyżur. Pod tym określeniem należy rozumieć czas poza godzinami ustalonymi w rozkładzie pracy, w którym osoba zawodowo kierująca pojazdem pozostaje do dyspozycji swojego pracodawcy w czasie przejazdu lub w siedzibie firmy. Przykładowo ma to miejsce, gdy przedsiębiorca wysłał w trasę dwóch kierowców i jeden z nich nie kieruje pojazdem, ale towarzyszy drugiej osobie.
Dyżur obejmuje też minimum 30-minutową przerwę po 6 kolejnych godzinach pracy (w momencie, gdy liczba godzin pracy nie jest wyższa od 9 godzin) lub przerwę 45-minutową (po przekroczeniu 9 godzin pracy). Czasem pracy kierowcy nie jest również jego dobowy nieprzerwany odpoczynek, nawet jeśli ma on miejsce w samochodzie. Nie traktuje się go też jako czasu dyżuru.
Nieprzerywany czas pracy
W przerywanym czasie pracy, który ustala się z góry w rozkładzie pracy i stosuje w przypadku przynajmniej dwuosobowej załodze, ustawa o Kodeksie pracy przewiduje nie więcej niż jedną przerwę, która może trwać maksimum 5 godzin. Dodatkowo w przypadku kierowców, którzy pracują w przewozach regularnych czas ten nie może przekraczać 6 godzin, a jednocześnie wymiar czasu pracy w ciągu doby nie może być dłuższy niż 7 godzin. Czas ten może być dowolnie wykorzystany przez kierowcę i mimo tego, że nie jest zaliczany do czasu pracy, to przysługuje mu za nie wynagrodzenie.
Ponadto, gdy zrobisz sobie postój, który nie wynika z np. dyspozycji pracodawcy, a jest jedynie Twoim kaprysem to również nie zostanie Ci to wliczone do czasu pracy.
