Lunchowa przerwa niewliczana do czasu pracy ustalona na różne godziny

Kategoria: Czas pracy
Data: 13-11-2012 r.

Pracodawca, który chce dać pracownikom możliwość załatwienia spraw osobistych lub zjedzenia posiłku może wprowadzić dodatkową przerwę niewliczaną do czasu pracy. Może ona trwać maksymalnie 60 minut i być ustanowiona o różnych porach dla poszczególnych grup.

Tak zwana przerwa lunchowa, ze względu na to, że nie jest wliczana do czasu pracy, może trwać maksymalnie 60 minut. Nie ma możliwości jej wydłużenia, chyba że pracodawca wprowadzi system przerywanego czasu pracy (co jest możliwe jedynie w wyjątkowych okolicznościach). Natomiast maksymalnie godzinną przerwę można wprowadzić w każdym systemie czasu pracy.

Kodeks pracy określa maksymalny czas trwania tej przerwy. Oznacza to, że można ją skrócić. Nie ma natomiast możliwości wprowadzenia kilku przerw tego rodzaju (np. 2 x po 30 minut). Przerwa, o której mowa w art. 141 KP, może być bowiem tylko jedna w ciągu danego dnia pracy (doby pracowniczej).

Dla wszystkich taka sama długość przerwy

Długość przerwy niewliczanej do czasu pracy dla wszystkich pracowników powinna być taka sama. Pracodawcy nie wolno jej różnicować np. ze względu na wymiar etatu.

Przykład:

Pracodawca wprowadził zapis, zgodnie z którym pracownicy zatrudnieni na cały etat mają prawo do 60-minutowej przerwy niewliczanej do czasu pracy, zaś pracownicy zatrudnieni na 1/2 etatu – do przerwy trwającej 30 minut. Nie jest to prawidłowe.

Przerwa lunchowa nie powinna również przysługiwać w różnej długości w zależności od rodzaju umowy o pracę (np. umowa na okres próbny, na czas określony itd.). Jedyne, co może uzasadniać wprowadzenie różnic dla poszczególnych grup pracowników, to specyfika danej pracy lub jej organizacja.

Dla różnych działów w różnych godzinach

Ponieważ to pracodawca odpowiada za prawidłową organizację czasu pracy w zakładzie, może w przepisach wewnętrznych sprecyzować o jakich godzinach poszczególni pracownicy będą korzystali z tej przerwy.

Przykład 1:

Pracodawca zatrudniający dwóch sprzedawców wprowadził w ich umowach zapis, zgodnie z którym jeden z nich korzysta z dodatkowej przerwy niewliczanej do czasu pracy w godzinach od 12.00 do 13.00, drugi zaś – od 13.00 do 14.00.

Przykład 2:

Pracodawca wprowadził w regulaminie pracy następujący zapis:

„Pracownicy korzystają z 60-minutowej przerwy w pracy niewliczanej do czasu pracy.

Pracownicy działu handlowego wykorzystują przerwę w godzinach od 12.00 do 13.00.

Pracownicy pozostałych działów wykorzystują przerwę w godzinach od 13.00 do 14.00.”

Takie regulacje są prawidłowe.

Można nie określać czasu na wykorzystanie przerwy

Pracodawca może także zadecydować, że to każdorazowo pracownik albo bezpośredni przełożony będzie decydował, w którym momencie podwładny skorzysta z przerwy w czasie pracy.

Nie ma bowiem obowiązku szczegółowego wskazywania godzin przerwy w regulaminie pracy, układzie zbiorowym czy umowie o pracę. Wystarczy, że znajdzie się tam informacja o długości przerwy oraz wskazanie ogólnej zasady jej wykorzystywania, np.: „konkretne godziny wykorzystywania przerwy ustalają dyrektorzy, tak aby zapewnić nieprzerwaną obsługę klienta”.

Przykład:

Pracodawca postanowił wprowadzić godzinną przerwę w czasie pracy. Odpowiedni zapis zamieścił w regulaminie pracy. Aby wszyscy pracownicy nie korzystali z przerwy w tym samym czasie, pracodawca polecił dyrektorom działów ułożyć grafik wykorzystywania przerw przez poszczególnych pracowników.


Zaloguj się, aby dodać komentarz

Nie masz konta? Zarejestruj się »

Zobacz także

30 najciekawszych pytań z prawa pracy

pobierz

Różnicowanie wynagrodzeń na takich samym stanowiskach

pobierz

Dokumentacja pracownicza

pobierz

Pracownik może krytykować decyzje szefa, ale nie jego osobę

pobierz

Polecane artykuły

Array ( [docId] => 25993 )
Array ( [docId] => 25993 )