Tak zwana przerwa lunchowa, ze względu na to, że nie jest wliczana do czasu pracy, może trwać maksymalnie 60 minut. Nie ma możliwości jej wydłużenia, chyba że pracodawca wprowadzi system przerywanego czasu pracy (co jest możliwe jedynie w wyjątkowych okolicznościach). Natomiast maksymalnie godzinną przerwę można wprowadzić w każdym systemie czasu pracy.
Kodeks pracy określa maksymalny czas trwania tej przerwy. Oznacza to, że można ją skrócić. Nie ma natomiast możliwości wprowadzenia kilku przerw tego rodzaju (np. 2 x po 30 minut). Przerwa, o której mowa w art. 141 KP, może być bowiem tylko jedna w ciągu danego dnia pracy (doby pracowniczej).
Dla wszystkich taka sama długość przerwy
Długość przerwy niewliczanej do czasu pracy dla wszystkich pracowników powinna być taka sama. Pracodawcy nie wolno jej różnicować np. ze względu na wymiar etatu.
Przykład:
Pracodawca wprowadził zapis, zgodnie z którym pracownicy zatrudnieni na cały etat mają prawo do 60-minutowej przerwy niewliczanej do czasu pracy, zaś pracownicy zatrudnieni na 1/2 etatu – do przerwy trwającej 30 minut. Nie jest to prawidłowe.
Przerwa lunchowa nie powinna również przysługiwać w różnej długości w zależności od rodzaju umowy o pracę (np. umowa na okres próbny, na czas określony itd.). Jedyne, co może uzasadniać wprowadzenie różnic dla poszczególnych grup pracowników, to specyfika danej pracy lub jej organizacja.
Dla różnych działów w różnych godzinach
Ponieważ to pracodawca odpowiada za prawidłową organizację czasu pracy w zakładzie, może w przepisach wewnętrznych sprecyzować o jakich godzinach poszczególni pracownicy będą korzystali z tej przerwy.