Wizytówką Grenady jest Alhambra – wspaniały zespół pałacowo-ogrodowy, wybudowany z polecenia Yusufa I (1333–1353), a potem Muhammada V (1353–1391). Dynastia Nasrydów, do której należeli obaj emirowie, przekształciła ten wówczas niewielki, andaluzyjski gród w stolicę swojego Emiratu. Od 1238 r. Grenada prężnie rozwijała się i rosła w siłę, stopniowo stając się centrum arabskiego imperium na Półwyspie Iberyjskim doby konkwisty. Jej Złoty Wiek rozpoczął się jednak dopiero wraz z decyzją o budowie rozległych ogrodów Generalife (początek XIV w.) oraz Pałacu Nasrydów (połowa XIV w.).
Alhambra pełniła funkcję zarówno siedziby rządu, fortecy, jak i luksusowego domostwa sułtańskiej rodziny oraz jego służby. Została wzniesiona na najwyższym w mieście wzgórzu – La Sabika, a jej pełna nazwa brzmi Calat Alhambra i oznacza dokładnie „Czerwony Pałac” lub „Czerwona Wieża”. Arabski poeta Ibn Zamrak metaforycznie porównał ją do korony z wielkim rubinem pośrodku, dumnie zdobiącej głowę miasta Grenady.
Pałac, a właściwie cały zespół królewskich budynków, poprzeplatany jest alejkami wysadzanymi śródziemnomorskimi roślinami oraz trzema dużymi dziedzińcami: Patio de los Arrayanes (Podwórze Mirtów), Cuarto Dorado (Złoty Pokój) oraz Patio de los Leones (Podwórze Lwów). Ten ostatni uważa się za najbardziej reprezentacyjną część rezydencji sułtana. Na samym jego środku tryska fontanna wzniesiona na 12 surowo ciosanych, kamiennych lwach.
