Będący najświetniejszym miejscem miasta golubski zamek krzyżacki został wzniesiony na przełomie XIII i XIV wieku. Mieści się na bardzo wysokim wzgórzu, górującym nad doliną, w której płynie Drwęca. Inicjatorem jego powstania był mistrz krajowy Prus Konrad von Sack. Zamek powstawał w kilku etapach, a po 1330 roku ukończono jego budowę.
Składa się z trzech kondygnacji, a na środku dziedzińca wewnętrznego znajdowała się studnia, która miała strategiczne znaczenie dla obrońców zamku. Aktualnie zasypana studnia golubska w swych najgłębszych pokładach może więc kryć oryginalny materiał średniowieczny, wrzucony tam po zdobyciu zamku obleganego przez wojska polskie. Z kulturowego punktu widzenia odkrycie i odkopanie studni jest niezwykle ważne. Przeprowadzone zostaną prace archeologiczne na dziedzińcu zamkowym, co pomoże poznać dokładniej dzieje tego miejsca.
Po przejściu zamku w ręce polskie król Zygmunt nakazał w 1527 roku Stanisławowi Kostce odbudować zamek przy użyciu cegieł oraz oczyścić zasypaną studnię.
W 1611 r. zamek golubski przejęła Anna Wazówna, która do dziś jest bohaterką legendy. Mianowicie zamek ten ma swoją zjawę - "białą damę", a jest nią oczywiście Anna Wazówna. Podobno widywano ją odzianą w białą szatę zdobioną perłami, przechadzającą się nocą po komnatach. Kilka lat później przystąpiła ona do przebudowy zamku gotyckiego na styl renesansowy, a na terenie opadającym ku Drwęcy utworzyła słynne piękne ogrody włoskie.
W 1665 roku zamek został zniszczony przez Szwedów i ciągle popadał w większą ruinę.