Nabożeństwo Drogi krzyżowej z udziałem dzieci

Pan Jezus skazany na śmierć (Stacja I)
Jezus skazany niewinnie,
Tłum na to patrzy bezczynnie.
Choć wzburza mnie żal głęboki
Niesprawiedliwym wyrokiem,
Sam także krzywdy wyrządzam,
Kiedy pochopnie osądzam,
Gdy słowa ranią jak ciernie,
lub kiedy spoglądam biernie
jak inni lżą, przezywają
nawet tych, których nie znają.

Pan Jezus bierze krzyż na swe ramiona (Stacja II)
Grzech, co go człowiek dokonał
Spoczął na Pańskich ramionach.
Krzyż, który niesie Zbawiciel
Odkupić ma ludzkie życie.
Smutek rozdziera mą duszę –
Do czegoś przyznać się muszę:
Ten krzyż to też moje winy,
Złe myśli me i złe czyny.
Dlatego żal w sercu drzemie –
Pan dźwiga grzechów mych brzemię.

Pan Jezus upada pod krzyżem (Stacja III)
Upadasz pod krzyżem, Panie,
Przez naszych grzechów dźwiganie.
Na barkach Twoich zło świata
Pogrąża Cię i przygniata.
Choć wiele tego zła było,
Większa od niego Twa miłość.
Bo może me przewinienia,
Mój gniew, me słowa zajadłe,
To grzech, przez który upadłeś.

Pan Jezus spotyka swoja Matkę (Stacja IV)
Najświętsza Matka przy drodze
Z Jezusem wraz cierpi srodze.
Gorące, matczyne serce
Boleje nad Synem wielce.
Podobnie jest z moją mamą –
Gdy cierpię – ona tak samo.
Ogromny wstyd mnie przejmuje –
Czy zawsze trud jej szanuję?
Dziękuję, mamo, ogromnie,
Za to, jak troszczysz się o mnie!

Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Panu Jezusowi (Stacja V)
Krzyż na Jezusa ramionach
Niesiony też przez Szymona.
Kazano, by pomógł Panu,
Którego na śmierć wydano.
Czy ja wyciągam me ręce,
By ulżyć komuś w udręce?
Czy jestem na polecenie
Gotów, by zmniejszać cierpienie?
Dopomóż mi, dobry Boże
Czynić w krąg lepiej, nie gorzej.

Święta Weronika ociera twarz Panu Jezusowi (Stacja VI)
Choć tłum przy Panu, to jednak
Jest tylko osoba jedna –
Nie smaga słowem ni biczem,
Ale ociera oblicze.
Oblicze Pana naszego,
Za ludzki grzech cierpiącego.
Pomagać – nic nie kosztuje,
Jednak czy tak postępuję?
Czy – choć nie proszą mnie o to,
Pomagam z wielka ochotą?

Pan Jezus po raz drugi upada pod krzyżem (Stacja VII)
Już drugi upadek Pana;
To Pan Bóg nasz na kolanach.
Jezusa przygniata nasz grzech,
Dokoła brzmią drwiny i śmiech.
Mnie też się czasami zdarza
Słabych, cierpiących obrażać.
Zamiast pomocną dać rękę
Powiększam czyjąś udrękę.
Nie będę już słabszych naglił,
Ni drwił z tych, którzy upadli!

Pan Jezus spotyka płaczące niewiasty (Stacja VIII)
Żałością swą kierowane
Niewiasty płaczą nad Panem.
Pan je pociesza jak umie,
Bo łzy ich dobrze rozumie.
A ja – czy też łzy osuszam,
Gdy ktoś nade mną się wzrusza?
Czy raczej przez moje winy
Ktoś płacze – z mojej przyczyny?
Będę więc czynił inaczej –
Niech nikt przeze mnie nie płacze!

Pan Jezus po raz trzeci upada pod krzyżem (Stacja IX)
Wciąż większy ból, mniejsze siły;
Upadasz, Jezu mój miły.
To już Twój trzeci upadek –
Ile iść jeszcze dasz radę?
Upadać – wiem, co to znaczy,
Bezradnym być i w rozpaczy.
Wie też, że dużo mniej boli,
Gdy ktoś pomoże w niedoli.
Będę pomagał bliźniemu,
Choćby tłum był przeciw niemu!

Pan Jezus z szat obnażony (Stacja X)
Zerwali, Jezu, Twą szatę;
Dziś lud Twój jest Twoim katem.
Bawi się cnót ideałem,
O którym tak nauczałeś.
Bez wstydu i bez litości
Naśmiewa się z Twej nagości.
A ja? Czy zawsze się wstydzę,
Gdy nagość w krąg dzisiaj widzę?
Spraw, Panie, abym pamiętał,
Że wartość ciała jest święta!

Pan Jezus do krzyża przybity (Stacja XI)
Pan Jezu przybity do krzyża,
Lud nie przestaje ubliżać.
Jezus te znosi cierpienia
Dla swych oprawców zbawienia.
Choć mnie pod krzyżem nie było,
jak często mi się zdarzyło
przez moich grzechów niemało
wbić cierń lub gwóźdź w Pana Ciało?
Nie chcę, by miał we mnie kata
Pan Jezus, Zbawiciel świata.

Pan Jezus na krzyżu umiera (Stacja XII)
Pan duszę Swą, po Swej męce
Powierzył w Ojcowskie ręce.
W bólu, wśród wielkich ciemności
Pan Jezus skonał z miłości.
Niewinny, a musiał skonać,
By świat o grzechu przekonać.
Lud zniewolony od złego
Patrzył na śmierć Niewinnego.
Mnie też z mych grzechów niewoli
Pomóż się, Jezu, wyzwolić.

Pan Jezus zdjęty z krzyża (Stacja XIII)
Pod wieczór tłum zgromadzony
Już rozszedł się na wsze strony,
A Józef z Arymatei
Nie tracąc w smutku nadziei
Udaje się do Piłata,
By z krzyża zdjąć Króla świata.
Spieszy, by zdążyć przed świętem
Ciało Jezusa zdjąć święte.
Ciało, którego spożycie
Przynosi nam wieczne życie.

Pan Jezus do grobu złożony (Stacja XIV)
Do grobu Pana złożono,
Przed wejście głaz zatoczono.
Niewiasty tam pozostały,
Przy grobie Pańskim czuwały.
Ja także mam zmarłych bliskich.
Czy modlę się o nich wszystkich?
Czy ich nawiedzam cmentarze
I zmarłych szacunkiem darzę?
Niech męka Twa i śmierć, Panie,
Da wieczne im spoczywanie.