Nie ma możliwości skorygowania przyjętej stawki amortyzacyjnej, nawet wówczas, gdy jej zbyt niska wielkość została przyjęta w wyniku błędu. Można natomiast od początku kolejnego roku podwyższyć tę stawkę przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 2,0 , jeśli z dokumentacji technicznej środka wynika, że jest to urządzenie poddane szybkiemu postępowi technicznemu.
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT).
Podatnicy na ich podstawie dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i–16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy o CIT). Przepis ten obowiązuje się niezależnie od przyczyn, dla których wybrano określoną metodę amortyzacji, nawet wówczas, gdy wybór ten był wynikiem błędu. Nie ma zatem możliwości skorygowania błędu przy wyborze stawki.
Jeśli wybrano metodę liniową dopuszczalne jest jednak podwyższenie stawki amortyzacyjnej przyjętej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, w następujących przypadkach:
- dla maszyn i urządzeń używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4 (art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT),
- dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4–6 i 8 KŚT, poddanych
szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie
wyższych niż 2,0 (art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT).
W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek związanych z intensywnym używaniem urządzeń albo wymaganiem ich szczególnej sprawności technicznej, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany (art. 16i ust. 3 ustawy o CIT).
W przypadku zaś urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu stawkę można podwyższyć bądź rezygnować z jej stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego (art. 16i ust. 4 ustawy o CIT).
Definicje warunków związanych z wymaganiem szczególnej sprawności technicznej urządzeń oraz urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu zawarte zostały w Objaśnieniach do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy CIT.
W szczególności przez urządzenia wymagające szczególnej sprawności technicznej rozumie się te obiekty, które używane są w pracy na 3 zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych wskazujących na bardziej intensywne zużycie (pkt 3 Objaśnień); system monitoringu definicji tej raczej nie spełnia.
Przez urządzenia poddane szybkiemu postępowi technicznemu rozumie się zaś urządzenia, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki (pkt 4 Objaśnień). W takim przypadku możliwe jest podwyższenie stawki amortyzacyjnej, przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 2,0, począwszy od następnego roku podatkowego.
Podstawa prawna: art. 15 ust. 6, art. 16i ust. 1, ust. 2 pkt 2–3, ust. 3–4 i ust. 7, art. 16h ust. 2 oraz pkt 3 i pkt 4 Objaśnień do Zał. nr 1 do ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze. zm.).
Jerzy Andrzej Tomczak, ekspert podatkowy
Zobacz także:
