Poręczenie stanowi formę zabezpieczenia zobowiązań, polegającą na wprowadzeniu odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika. Stosownie do art. 876 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.
Udzielenie poręczenia niesie za sobą ryzyko gospodarcze związane ze spłatą zobowiązań dłużnika. Świadczenie takie jest usługą, która na rynku finansowym ma określoną wartość.
W konsekwencji podmiot uzyskuje przysporzenia majątkowe, tj. świadczenia mające konkretny wymiar finansowy (usługi o określonej wartości rynkowej), bez obowiązku realizacji świadczenia wzajemnego. W konsekwencji, spełnione są przesłanki uznania przedmiotowych poręczeń lub innych podobnych zabezpieczeń zobowiązań za nieodpłatne świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT - po stronie podatnika powstaje przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wartość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 6 ww. ustawy.
A zatem już samo zawarcie nieodpłatnej umowy poręczenia – a nie wskazywane przez Spółkę wykonanie przez podmiot udzielający poręczenia świadczenia, do którego zobowiązał się względem wierzyciela w treści tej umowy – jest wystarczające dla uznania, że dłużnik otrzymał nieodpłatne świadczenie. W tym momencie świadczona jest bowiem na jego rzecz usługa o określonej wartości rynkowej.
