Organy podatkowe nie muszą same szukać dowodów w prowadzonej sprawie

W rozpatrywanej sprawie NSA przyznał, że zgromadzony materiał dowodowy wystarczał do podjęcia rozstrzygnięcia przez organy podatkowe, wskazując na konkretne dowody z zeznań świadków. W świetle tych całkowicie weryfikowalnych ustaleń najmniejszych zastrzeżeń nie budziła teza, że faktura VAT nie dokumentowała rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Podobnie sąd ocenił poprawność udowodnienia, tj. charakteru wydatku poniesionego na zakup biletów lotniczych – w tym na przelot do USA.

Ogólnikowe wyjaśnienia złożone przez prezesa zarządu spółki w żadnym wypadku nie podważają wniosków, do których doszły organy podatkowe. Na tę okoliczność zebrano obszerny materiał dowodowy – czynności sprawdzające, protokoły przesłuchań jako świadków członków zarządu spółki. Zeznania tych osób poddały całkowicie w wątpliwość wyjaśnienia prezesa.

NSA zgodził się z tym, że na urzędników skarbowych nie można nakładać nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów, jeżeli dowodów w tym zakresie nie dostarczył sam podatnik, a z ustaleń organu podatkowego wynikają wnioski przeciwne do przedstawionych stwierdzeń. Słowa „nie dostarczył” można zastąpić też szerszym określeniem: „nie wskazał” albo „nie powołał się na dowody”. Organy podatkowe dysponowały materiałem dowodowym wystarczającym do zakwestionowania twierdzeń strony skarżącej, stwarzającym przy tym pełne podstawy dla dokonania poprawności ich ocen przez sąd administracyjny. Strona nie powinna czuć się zwolniona od współdziałania z organem w realizacji obowiązku zgromadzenia wyczerpującego materiału dowodowego.