Na podobne pytanie wcale nie tak łatwo udzielić odpowiedzi. Przede wszystkim dlatego, iż ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie zawiera definicji legalnej żadnego z tych pojęć. Ustawodawca wspomina o inspiracji cudzym utworem tylko raz, w art. 2 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym za opracowanie nie uważa się utworu, który powstał w wyniku inspiracji cudzym utworem. Można zatem przyjąć, iż utwór inspirowany jest utworem samoistnym, powstałym na skutek zafascynowania (podniety) cudzym utworem, nie przejmującym jednak wprost żadnych twórczych elementów utworu będącego źródłem inspiracji.
Jak wiadomo opracowanie cudzego utworu jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa do utworu pierwotnego, jednak rozporządzanie i korzystanie z opracowania zależy od zezwolenia twórcy utworu pierwotnego. Należy zatem stwierdzić, w oparciu o treść art. 2 ust 4 ustawy, że twórca utworu inspirowanego nabywa całość praw do utworu i może rozporządzać nim na wszystkich polach eksploatacji, a także czerpać z utworu korzyści bez zgody twórcy utworu, będącego źródłem inspiracji.
Natomiast słowo „plagiat” wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza kradzież. W świetle prawa autorskiego za plagiat uznaje się twór (nie utwór, który zgodnie z art. 1 ust. ustawy stanowi przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze) przejmujący wprost elementy twórcze cudzego utworu i przywłaszczający sobie jego autorstwo. Trzeba pamiętać, że plagiat narusza nie tylko prawa majątkowe twórcy utworu pierwotnego, ale i jego prawa osobiste.
