Początki siatkówki na siedząco
Historia siatkówki na siedząco sięga 1956 roku i jest związana z Holenderskim Komitetem Sportowym, który połączył dwie gry – rekreacyjny niemiecki sitzball, dla osób mających problemy z poruszaniem się i dynamiczną siatkówkę.
Pierwszy mecz siatkówki na siedząco rozegrano na paraolimpiadzie w Toronto w 1976 roku, a cztery lata później gra na stałe zagościła w programie Igrzysk Olimpijskich Osób Niepełnosprawnych.
Od 1993 roku wszystkie rozgrywki odbywają się w dwóch kategoriach: męskiej i żeńskiej. W Polsce piłka siatkowa na siedząco zaczęła rozwijać się w 1997 roku. Do czołówki zaliczają się drużyny z Wrocławia, Poznania, Elbląga Szczecina i Katowic.
Zasady siatkówki na siedząco
Drużyna składa się z 12 zawodników. Na placu gry w rozgrywkach klubowych mogą znajdować się dwie osoby pełnosprawne i czterech niepełnosprawnych ruchowo. Mecze międzynarodowe rozgrywają tylko zawodnicy niepełnosprawni.
Podstawową zasadą obowiązującą w siatkówce na siedząco jest gra w pozycji siedzącej. Pośladki zawodnika w momencie kontaktu z piłką muszą mieć kontakt z podłożem.
Jedna połowa boiska do gry jest prostokątem o szerokości 6 m i długości 5 m. Linia ataku wyznaczona jest 2 m od siatki. U kobiet siatka zawieszona jest na wysokości 105 cm, u mężczyzn - 115 cm. Zawodnik znajdujący się w pierwszej linii może blokować zagrywkę przeciwnika.
Mecz toczy się tak, jak w tradycyjnej siatkówce, do zdobycia przez jedną drużynę 25 punktów lub dwóch oczek przewagi np. 26:24, 27:25 i trzech wygranych setów. W przypadku remisu 2:2 w setach rozgrywany jest tie-break do 15 punktów lub dwóch oczek przewagi, np. 16:14, 17:15. W pozostałych kwestiach siatkówka na siedząco praktycznie nie różni się od tradycyjnej siatkówki.
