Zagrywka sposobem dolnym
Przy wykonywaniu tego rodzaju zagrywki zawodnik ustawia się za linią końcową boiska, z twarzą zwróconą do siatki. Zawodnik praworęczny wysuwa lekko lewą nogę do przodu, wyciąga piłkę w lewej ręce przed prawy bark. Zawodnik leworęczny postępuje w odwrotny sposób.
Siatkarz podrzuca piłkę na wysokość około 30-60 cm, wykonuje zamach prawej ręki do tyłu, a następnie ruchem wahadłowym kieruje rękę na piłkę. Uderzenie powinno nastąpić zewnętrzną częścią kciuka i złączonymi pozostałymi palcami. Od tego rodzaju zagrywki zaczynają trenowanie wszyscy młodzi adepci siatkówki.
Zagrywka sposobem górnym
Nazywana również zagrywką tenisową lub stacjonarną wykonywana jest zza linii końcowej boiska. Zawodnik staje w lekkim rozkroku. Ręka, którą będzie wykonywał uderzenie znajduje się za głową i jest zgięta. Piłkę trzyma w drugiej ręce przed sobą. Następnie podrzuca ją w ten sposób, aby móc uderzyć ją w najwyższym punkcie zasięgu ręki. W momencie podrzucania piłki zawodnik odgina tułów i wykonuje zamach. Przy uderzeniu siatkarz prostuje ciało, a piłkę uderza luźno zwartymi palcami dłoni.
Zagrywka sposobem górnym może być wykonywana również z wyskoku. Wówczas zawodnik staje jak najdalej od linii końcowej boiska, podrzuca wysoko piłkę przed siebie, robi do niej najście podobne do tego wykonywanego przy ataku i uderza piłkę w najwyższym punkcie.
Popularną wersją zagrywki sposobem górnym jest „brazylijka”, czyli zagrywka szybująca, płaska wykonywana przy krótkim najściu do nisko wyrzuconej piłki. Charakteryzuje się bezrotacyjnym lotem, nie kręci się, przez co jest znacznie trudniejsza do przyjęcia. Jej prekursorami są siatkarze z Brazylii.
