Trzcina cukrowa

Pochodzenie cukrowca lekarskiego, jak inaczej brzmi nazwa tej rośliny, owiane jest tajemnicą, wiadomo jednak, że jej najstarsze ślady znaleziono w okolicach Półwyspu Indyjskiego i Nowej Gwinei, a datowane są one na ok. 6 tys. lat p.n.e. Traktowana była ona jednakże jedynie jako egzotyczna przyprawa i lekarstwo używane w dolegliwościach przewodu pokarmowego. Do słodzenia potraw używano zaś pszczelego miodu.

Dopiero w ok. X wieku n.e. wracający z krucjat krzyżowcy sprowadzili trzcinę cukrową do Europy, sadząc ją swych ojczyznach, w basenie Morza Śródziemnego. W kolejnych wiekach jej uprawa stopniowo się rozwinęła, przede wszystkim w rejonie Bliskiego Wschodu.

Zainteresowanie tą rośliną wzrosło zwłaszcza po XV wieku, kiedy to popularne i bardzo modne stało się pijanie herbaty, kawy czy gorącej czekolady. Owe ciepłe napoje trzeba było czymś słodzić, a cukier pochodzący z trzciny cukrowej bardzo przypadł do gustu na europejskich dworach królewskich i wśród bogatych mieszczan. W 1412 roku pod banderą królestwa Kastylii rozpoczął się podbój Wysp Kanaryjskich, a w 1419 roku, pod flagą Portugalii – Madery; wkrótce wyspy te stały nową ostoją dla cukrowca lekarskiego.

Jednak wszystko zmieniło się w 1492 roku, wraz z odkryciem przez Krzysztofa Kolumba nowych lądów na zachodniej półkuli naszego globu. Wyspy basenu Morza Karaibskiego oraz północna część Ameryki Południowej, zwłaszcza Brazylia okazały się idealnymi terenami do uprawy tej tropikalnej rośliny, wymagającej wysokiej temperatury, dużej wilgotności - zwłaszcza w okresie wzrostu oraz dość żyznych gleb. Począwszy od XVII wieku zaczęto uprawiać ją na skalę masową na wielkich plantacjach, tworząc z cukru główny produkt eksportowy wielu krajów Ameryki Łacińskiej.