Tundra arktyczna

Kategoria: Trasy
Autor: Omelczuk Maria
Data: 11-04-2012 r.

Aby zobaczyć tundrę arktyczną musisz pokonać trasę przez Skandynawię, Syberię, Alaskę, Kanadę i Grenlandia. Jest to jeden z najzimniejszych biomów na ziemi. Mało kto zdaje sobie sprawę, że istnieją tam tylko dwie pory roku, które wyznaczają bieg wszelkim procesom życiowym i wokół których kręci się cały świat tej mroźnej krainy.

Jeśli chodzi o tundrę arktyczną, biom ten leży na samym kole podbiegunowym – a dokładniej, na południe od granicy lodów polarnych Arktyki. Rozciąga się przez terytorium Skandynawii, Syberii, Alaski, Kanady i Grenlandii. Panuje tu klimat polarny, zimny i suchy, co objawia się bardzo małą ilością opadów i słonecznych dni. Gleba pozostaje zamarznięta i pokryta grubą warstwą śniegu przez większość dni w roku.

Zimy są tam bardzo długie i srogie, o średniej temperaturze wahającej się od -28°C do -34°C (rzadko kiedy przekracza ona -6°C). Przez większą część doby panuje tutaj noc, a gęsto padający śnieg, z racji silnie wiejących wiatrów, kumuluje się w najniższych partiach terenu. Zmusza to żyjące w tundrze zwierzęta do pozostawania tuż przy glebie, mają tam bowiem większą szansę na znalezienie pokarmu i nie ryzykują tak bardzo utraty ciepłoty ciała.

Mimo stosunkowo niewielkich opadów atmosferycznych (między 15 a 20 cm, licząc w to opady śniegu), kraina ta jest dosłownie przesiąknięta wodą, która, znajdując się w podłożu o słabym drenażu oraz przy bardzo małym parowaniu, tworzy tzw. wieczną zmarzlinę.

Wszystko jednak zmienia się w lecie, które trwa około 2 miesięcy. Dzięki dniom polarnym, temperatura podnosi się wówczas do 7-10°C, co umożliwia jednak rozmarznięcie jedynie wierzchniej warstwy gleby. Wieczna zmarzlina, która często zaczyna się nawet kilka centymetrów pod ziemią nie pozwala na przenikanie wody do głębszych jej pokładów. Takie warunki środowiska sprzyjają tworzeniu się bagien, mokradeł i rozległych bajor.

Z racji wydłużonego, trwającego około 24 godziny dnia następuje prawdziwa eksplozja wegetacji roślinnej. Pobudza to do aktywności tamtejsze roślinożerne ssaki: północnoamerykańskie karibu oraz żyjące na Syberii i w Skandynawii renifery, woły piżmowe, lemingi, czy polarne zające. One zaś z kolei stanowią pokarm dla północnych mięsożerców: gronostajów, lisów polarnych zwanych też pieścami oraz wilków.

Omelczuk Maria

Zaloguj się, aby dodać komentarz

Nie masz konta? Zarejestruj się »

Zobacz także

Mądra pochwała, twórcza krytyka

pobierz

Jak nauczyć dziecko dbania o porządek

pobierz

Ziołowa apteczka

pobierz

Zdrowy kręgosłup i stawy

pobierz

Polecane artykuły

Array ( [docId] => 28946 )
Array ( [docId] => 28946 )