Integracja sensoryczna to skomplikowany proces neurobiologiczny. Polega na rejestracji, przewodzeniu a w końcu opracowywaniu informacji docierających do ośrodkowego układu nerwowego. Dzięki prawidłowej integracji bodźców sensorycznych możliwe jest między innymi utrzymanie prawidłowej postawy ciała, odpowiednie reakcje równoważne a nawet sam proces uczenia się. Dane, które mają być zintegrowane pochodzą z receptorów wzrokowych, słuchowych, dotykowych, węchowych, smakowych i proprioceptywnych.
Twórcą metody jest dr Jean Ayres, psycholog i terapeuta zajęciowy, która pod koniec lat sześćdziesiątych XX w. opracowała metodykę badawczą oraz terapię. Diagnoza zaburzeń integracji sensorycznej opiera się na wykonaniu autorskich testów Ayres. Badania wykazują, że zaburzenia te dotyczą szerokiej gamy dzieci. Podłoże zaburzeń poznane zostało w jednostkach chorobowych takich jak ADHA, autyzm i mózgowe porażenie dziecięce.
Objawy zaburzeń
Co w zachowaniu dziecka może niepokoić? Zaburzenia równowagi, ciągłe upadki, niechęć do zabawy (huśtanie, wspinanie po drabinkach), niechęć do próbowania nowych rzeczy, nadwrażliwość na dźwięki i wiele innych. Dziecko, które ma zaburzenia integracji sensorycznej ma kłopoty z prawidłową postawą ciała, ma problemy z koordynacją i uczeniem się. Objawy zaburzeń są bardzo szerokie i tylko wykwalifikowany terapeuta może prawidłowo je ocenić.
Terapia
Jeżeli podejrzewasz u dziecka zaburzenia integracji sensorycznej, pierwszym etapem będzie kompleksowa ocena dziecka przez terapeutę.
Sama terapia polega na dostarczaniu kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych w postaci tak zwanej „zabawy naukowej”. W trakcie zajęć dzieci doskonale się bawią. Ważne jednak, aby zabawa ta odbywała się pod kontrolą terapeuty, ponieważ nieodpowiednie bodźce mogą zaszkodzić dziecku.
Zajęcia odbywają się na specjalnie przystosowanej sali, gdzie znajdują się balansery, huśtawki, tory przeszkód, deskorolki, materace, wałki, duże piłki i przedmioty o różnym kształcie i fakturze.
