Wyżły są psami wszechstronnie uzdolnionymi myśliwsko, które charakteryzuje tzw. „stójka”, czyli pozycja w bezruchu, z podniesioną i ugiętą przednią łapą, przyjmowana przed ostatecznym skokiem na ofiarę. Najbardziej rozwinięty instynkt myśliwego mają wyżły kontynentalne oraz angielskie. Na towarzysza rodziny najchętniej wybierany jest seter.
Usposobienie wyżła
Wyżły są psami łagodnymi i przyjaznymi w stosunku do ludzi i innych zwierząt. Naturalna elastyczność u przedstawicieli tej rasy umożliwia im dostosowanie się do każdego klimatu i terenu pod warunkiem, że zapewni się im możliwość wybiegania oraz wykazania się w zadaniach umysłowych. Wrodzony zmysł myśliwego, żywiołowość oraz odwaga wymagają konsekwentnego kształtowania od poziomu szczenięcia. Jednocześnie wrażliwość i ekspansywny charakter sprawiają, że szkolenie wyżła może być kłopotliwe.
Pielęgnacja i utrzymanie wyżła
W zależności od długości sierści wyżły wymagają indywidualnego podejścia pielęgnacyjnego. W okresie linienia muszą być dokładnie szczotkowane (zwłaszcza wyżły długowłose). Szczególną uwagę należy poświęcić uszom tych czworonogów, ze względu na podatność infekcyjną. Dieta tej rasy powinna być zbilansowana. Właściciel musi kontrolować niezaspokojony apetyt wyżła, by nie doszło do przekarmienia.
Schorzenia u wyżła
U wyżłów większość chorób ma charakter dziedziczny. Ta rasa może mieć problemy z układem ruchu (dysplazja stawów biodrowych), narządem wzroku (zaćma, postępujący zanik siatkówki). Ze względu na wklęsły brzuch i wypukłą klatkę piersiową wyżły są podatne na dolegliwości układu trawiennego, w szczególności groźne są rozszerzenie i skręt żołądka. Aby temu zapobiec należy zachować przynajmniej godzinny odstęp pomiędzy posiłkiem a aktywnością fizyczną.
Wyżeł najlepiej będzie czuł się w roi wspólnika myśliwego. Ze względu na niezwykłą czujność i odwagę odnajdzie się w roli psa obronnego i stróżującego. Nie poleca się tej rasy osobom prowadzącym mało aktywny tryb życia.
