Początki
Historia psich zaprzęgów rozpoczęła się ponad 4 tysięcy lat temu. Wówczas psy zaprzęgano do sań w celach szybszego przemieszczania się plemion wędrownych. Duża odporność czworonogów na surowe warunki klimatyczne, ich niezbyt wysokie wymagania, co do utrzymania oraz łatwość podporządkowania się człowiekowi sprawiły, że psy zaczęto wykorzystywać do transportu ludzi, przesyłek pocztowych, itp. na terenach pokrytych śniegiem, czyli m.in. Syberii, Alasce, Arktyce czy Antarktydzie. Sportowego i rekreacyjnego charakteru psie zaprzęgi nabrały na początku XX wieku. To wówczas w Ameryce Północnej, a konkretnie na Alasce, która uważana jest za kolebkę tej dyscypliny sportu, zorganizowano pierwsze wyścigi psich zaprzęgów. W Polsce psie zaprzęgi pojawiły się w latach 90. XX wieku.
Zawody
Zawody psich zaprzęgów odbywają się na śniegu na dystansach sprinterskich – do 20 km, średnich dystansach – 40-100km lub longach, czyli dystansach powyżej 100 km. Ta dyscyplina sportu może być również rozgrywana w warunkach bezśnieżnych, ale tylko w sprintach. Zawodnik biorący udział w psich zaprzęgach nazywany jest maszerem. Minimalny wiek dla maszera przy sprintach wynosi od 12 do 18 lat, zależne jest to od klasy, natomiast przy średnich dystansach i longach to 16 lat.
Klasy i kategorie w tej dyscyplinie sportu uzależnione są od ilości psów w zaprzęgu, ich rasy lub dystansu, na jakim rozgrywane są wyścigi.
W psich zaprzęgach wyróżniamy: canicross – bieg w warunkach bezśnieżnych, w którym pies połączony jest z maszerem za pomocą uprzęży i specjalnej liny z amortyzatorem, dog trekking – turystyka piesza z psem oraz skijorking – jazda na nartach z psem.
