Ustawa wprowadza nową hierarchię postępowania z odpadami:
- zapobieganie ich powstawaniu,
- przygotowywanie do ponownego użycia,
- recykling, inne procesy odzysku,
- unieszkodliwianie.
Zapobieganie powstawaniu odpadów
Każdy, kto podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstanie odpadów, powinien je planować, projektować i prowadzić przy użyciu takich sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, aby:
- w pierwszej kolejności zapobiegać powstawaniu odpadów lub
- ograniczać ilość odpadów i ich negatywne oddziaływanie na życie i zdrowie ludzi oraz na środowisko (w tym przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich użycia).
Procesy odzysku
Odpady, których powstaniu nie udało się zapobiec, posiadacz w pierwszej kolejności jest obowiązany poddać odzyskowi. Jeżeli nie jest to możliwe z przyczyn technologicznych lub jest nieuzasadnione ze względów ekologicznych lub ekonomicznych – poddać innym procesom odzysku.
Następnie odpady należy unieszkodliwić, przy czym składowanie jako metoda unieszkodliwienia może być stosowana tylko w stosunku do odpadów, których unieszkodliwienie w inny sposób nie było możliwe z podobnych przyczyn jak w przypadku odzysku.
Nowe definicje i procedury
Ustawa wprowadza też nowe definicje i procedury, takie jak np. uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny, czy utrata statusu odpadów. Wdraża także dwa nowe podmioty występujące w obrocie odpadami – pośrednika w obrocie odpadami i sprzedawcę odpadów.
Pośrednik w obrocie odpadami to każdy podmiot, który organizuje przetwarzanie odpadów w imieniu innych.
Sprzedawca odpadów to podmiot, który nabywa, a następnie zbywa odpady, we własnym imieniu, w tym również podmiot, który nie obejmuje odpadów fizycznie w posiadanie.