Stany lękowe ucznia i fobia szkolna stanowią poważny problem w związku z frekwencją. Stosowanie administracyjnej procedury realizacji obowiązku szkolnego nie przyniesie pożądanego efektu. Tylko specjalistyczna pomoc lekarska i psychologiczno-pedagogiczna daje szanse na powrót ucznia na zajęcia szkolne.
Problemy uczniów z zaburzeniami depresyjno-lękowymi i fobią szkolna nie mogą pozostawać bez interwencji specjalistów. Jednocześnie przyznanie nauczania indywidualnego, jako jedynej formy pomocy bez skutecznej terapii, nie załatwi sprawy.
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w przypadku fobii szkolnej
Obecne tendencje postępowania psychiatrycznego (standardy w przypadku leczenia zaburzeń lękowych i odmowy chodzenia do szkoły) są następujące:
- nauczanie indywidualne powinno być traktowane jako element planu terapeutycznego – czyli razem z psychoterapią i ewentualnie farmakoterapią. W przypadku nastolatka często oprócz terapii indywidualnej niezbędna jest terapia rodzinna;
- nauczanie indywidualne powinno być stosowane jako element stopniowego powrotu do szkoły – czyli zaczynamy na przykład od nauczania indywidualnego w szkole, potem uczeń uczęszcza na jeden przedmiot w klasie, resztę przedmiotów odbywa indywidualnie, następnie zwiększamy ilość przedmiotów, na których przebywa z klasą itd.
Rozpoznanie sytuacji rodzinnej dziecka
Zakładając, że uczeń jest chory dla szkoły ważne są informacje:
- jaki jest/był plan terapii i leczenia (samo nauczanie indywidualne, zwłaszcza w domu, nasila problem zaburzeń lękowych);
- czy rodzice/opiekunowie prawni są gotowi pomóc dziecku i podjąć terapię;
- czy są wydolni wychowawczo.
Jeśli na dwa ostatnie pytania odpowiedź jest:
- pozytywna - to czekając na wizytę u psychiatry, można poprosić lekarza pierwszego kontaktu o wskazanie nauczania indywidualnego ze względu na stan zdrowia do momentu rozpoczęcia właściwej terapii (aby rozwiązać problem nieobecności);
- negatywna – to zasadne byłoby skierowanie sprawy do sądu o wgląd w sytuację rodzinną chłopca (przesłanki zaniedbania – czyli braku leczenia).
Procedura administracyjna to ostateczność
Stosowanie procedury realizacji obowiązku szkolnego w przypadku przekroczenia 50% nieusprawiedliwionej nieobecności traktować należy jako ostateczność. Przy czym nie należy rezygnować równolegle - przy współpracy z rodzicami – z zapewnienia dziecku odpowiedniej pomocy.
Uwaga! W przypadku rzeczywistej choroby o podłożu lękowym żadne kary finansowe nie zmuszą ucznia do chodzenia do szkoły.
Anna Zych, pedagog, terapeutka, doradca metodyczny m.st. Warszawy w zakresie pomocy psychologiczno-pedagogicznej
Zobacz także: