Warunki, które powinna spełniać umowa leasingu podatkowego, zostały określone w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT (w przypadku leasingu operacyjnego) oraz w art. 17f ust. 1 tej ustawy (w przypadku leasingu finansowego).
Do 31 grudnia 2012 r. z przepisów nie wynikało wprost, czy w przypadku przejęcia umowy leasingu przez osobę trzecią umowę tę należy traktować jako nową i ponownie oceniać, czy spełnia wszystkie warunki. Przesłanki wskazane w ustawie nie mają charakteru podmiotowego, a odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu (tj. okresu, na jaki umowa powinna zostać zawarta, jakich rzeczy lub praw dotyczy oraz sumy ustalonych z jej tytułu opłat). Ponadto wskazane przepisy nie stanowią, że warunkiem koniecznym do uznania umowy za leasing podatkowy jest zachowanie ciągłości podmiotowej po stronie korzystającego lub finansującego.
Tym samym, w przypadku zmiany korzystającego, NSA niesłusznie uzależnił możliwość skorzystania z preferencji podatkowych, jakie ustawa przewiduje dla umowy leasingu, od pozytywnego wyniku kolejnego badania umowy. Ze stanowiskiem NSA tym bardziej trudno się zgodzić, że sam ustawodawca nie uzależnił kwalifikacji danej umowy jako umowy leasingu od warunku zachowania niezmienności stron w czasie jej trwania.