Kwestię granicy własności gruntu ustawodawca uregulował w art. 143 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z powołanym artykułem, granice przestrzenne nieruchomości gruntowej określa się biorąc pod uwagę jej społeczno-gospodarcze przeznaczenie, a więc to co na danym gruncie się znajduje, jaką działalność właściciel na nim prowadzi.
Kryterium to, nie jest co prawda precyzyjne, ale kwestia ta celowo została w taki sposób uregulowana. Dzięki takiemu brzmieniu przepisu możliwe jest każdorazowe uwzględnienie potrzeb właściciela, które są zależne od charakteru i przeznaczenia nieruchomości. Właściciel może więc korzystać z nieruchomości w sposób zaspokajający jego interesy, a ponadto, poprzez takie uregulowanie, zagwarantowany został także interes publiczny w korzystaniu z zasobów naturalnych.
Nie dochodzi więc na tym tle do kolizji interesu prywatnego z interesem publicznym. Przykładem są złoża kopalin, które w granicach wyznaczonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu, uważane są za jego część składową i należą do właściciela gruntu. Dopiero złoża kopalin, które nie są częściami składowymi, a więc znajdujące się poniżej pewnej granicy, należą do Skarbu Państwa.