Faktoring a skutki podatkowe

Umowa faktoringu jest umową nienazwaną. W prawie polskim nie znajdujemy oddzielnych przepisów prawnych normujących zagadnienia faktoringu. Mają tu zastosowanie przepisy dotyczące przelewu wierzytelności art. 509-518 Kodeksu cywilnego oraz art. 410 § 2 dotyczący świadczenia nienależnego. Prawo do zawierania umów faktoringu wynika z art. 353 § 1 k.c., który mówi o swobodzie zawierania umów.

Faktorem jest z reguły bank lub firma zajmująca się skupem wierzytelności handlowych.

Faktorantem jest przedsiębiorca, któremu z mocy zawartej umowy handlowej jako sprzedawcy lub dostawcy przysługuje prawo do żądania zapłaty za sprzedane lub dostarczone towary lub świadczone usługi.

Środki pieniężne otrzymane od faktora są jedynie zapłatą za fakturę, która została opodatkowana, w konsekwencji otrzymanego przychodu nie należy opodatkowywać.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe, tytułem przykładu można przytoczyć pismo Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z 20 grudnia 2006 r., nr II US. I. PB/423-8/06, w którym stwierdził, że:

„(…) środki pieniężne otrzymane przez Spółkę od faktora są jedynie zapłatą za fakturę, która – jak już wcześniej wspomniano - została opodatkowana podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należność ta nie może stanowić przychodu podatkowego, gdyż powtórnie zostałaby opodatkowana tym podatkiem (…)”.

A zatem im mniejsza cena sprzedaży wierzytelności, tym wyższa strata stanowiąca koszt uzyskania przychodu. Przepisy nie określają dolnego limitu ceny, za jaką możną zbyć wierzytelność nie narażając się na negatywne konsekwencje podatkowe.