Ustawa o rachunkowości nie podaje szczegółowych zasad wyceny rezerw na świadczenia pracownicze. Jeżeli nie ma odpowiedniego standardu krajowego, jednostka może stosować MSR. Upewnijmy, się jak wycenić rezerwy na świadczenia pracownicze?
Rezerwy na świadczenia pracownicze tworzy się tylko wtedy, gdy z przepisów prawa, układu pracy lub umów o pracę jednoznacznie wynika, że na pracodawcy ciąży obowiązek ich wypłaty i ich wysokość jest istotna, w związku z czym ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym zniekształciłoby obraz sytuacji finansowej i majątkowej oraz wynik finansowy jednostki. Tworzenie rezerwy uzależnione jest zatem od kryterium istotności.
Jeżeli kwota rezerwy na świadczenia pracownicze przekroczy określoną w polityce rachunkowości wartość graniczną, należy taką rezerwę utworzyć. Wprowadza się ją wówczas do ksiąg rachunkowych roku, w którym podjęto decyzję o jej tworzeniu, nawet w sytuacji gdy w dużej części rezerwa ta dotyczy lat ubiegłych.
MSR 19 zaleca wycenę aktuarialną. Wycena rezerw na długoterminowe świadczenia pracownicze, w tym: nagrody jubileuszowe, powinna zostać przeprowadzona zgodnie z metodologią aktuarialną. Warto wówczas skorzystać z pomocy aktuariusza, ponieważ ustalenie kwot tych rezerw oparte jest na założeniach, zarówno co do warunków makroekonomicznych, jak i założeniach dotyczących rotacji pracowników, ryzyka śmierci i innych. Jeżeli jednostka zatrudnia niewielką liczbę pracowników może sama dokonać wiarygodnego oszacowania rezerw, konstruując w tym celu odpowiedni model ekonometryczny. Należy pamiętać, że rezerwy tworzy się indywidualnie dla każdego pracownika.
Podstawa prawna:
- art. 10 ust. 3, art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz.U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) - uor,
- KSR 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe”,
- MSR 19 „Świadczenia pracownicze”.
Autor: Grzegorz Magdziarz
Opracowanie redakcyjne: Sylwia Maliszewska
