Ustawa o rachunkowości zakłada wycenę rzeczowych składników aktywów obrotowych według cen nabycia lub kosztu wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy oraz przewiduje ich trwałą utratę. Sprawdźmy, jakie zasady obowiązują, jeżeli jednostka stosuje MSR.
Zapasy, zgodnie z § 9 MSR 2, są wyceniane w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia bądź też według wartości netto możliwej do uzyskania, w zależności od tego, która z kwot jest niższa. Według standardu koszt (wartość początkowa) zapasów może nie być możliwy do odzyskania, jeżeli zapasy zostały uszkodzone, utraciły całkowicie lub częściowo swoją przydatność lub jeśli spadły ceny ich sprzedaży (§ 28).
Może to wynikać także ze wzrostu szacowanych kosztów przygotowania lub doprowadzenia sprzedaży do skutku. W takiej sytuacji należy odpisać wartość zapasów do poziomu ich wartości netto możliwej do odzyskania (poniżej ich dotychczasowej wartości) poprzez powołanie się na najbardziej wiarygodne dowody.
Przy szacowaniu wartości netto możliwej do uzyskania trzeba wziąć pod uwagę także przeznaczenie zapasów (§ 31 oraz 32 MSR 2).
Nie wolno objąć odpisem tych wartości materiałów i innych surowców, jeżeli jednostka oczekuje, że wyroby gotowe z nich wykonane zostaną sprzedane w wysokości ceny nabycia lub kosztu wytworzenia albo powyżej tych wartości. Jeżeli jednak spadek cen materiałów wskazuje na to, że cena nabycia lub koszt wytworzenia wyrobów gotowych będą wyższe od wartości netto możliwej do uzyskania, wartość materiałów odpisujemy do poziomu wartości netto możliwej do uzyskania.
Podstawa prawna:
- § 9, 28-34 Międzynarodowego Standardu Rachunkowości nr 2 „Zapasy”.
Autor: Grzegorz Magdziarz
Opracowanie redakcyjne: Sylwia Maliszewska
