Czemu służą Incoterms
Istotą stworzenia Incoterms (International Commercial Terms) jest to, aby sprzedający i kupujący nie musieli rezygnować z transakcji z powodu odmiennej interpretacji tych samych przepisów czy określeń wynikającej z różnych praw czy nakazów obowiązujących w kraju, z którego pochodzą. Pozwoliły na ich ujednolicenie, jednak nie zawierają regulacji odnośnie konsekwencji wynikających z naruszenia zawartej umowy i ewentualnych zwolnień od odpowiedzialności z nimi związanych.
Przede wszystkim jako nadawca lub odbiorca dostawy możesz się nimi posłużyć w celu ustalania podziału kosztów przewozu towaru, momentu przekazania odpowiedzialności za ładunek, ponoszenia ryzyka w związku ze stratą lub jego uszkodzeniem, a także przejęciem obowiązków obejmujących formalności i pokrycie kosztów związanych np. z importem.
13 formuł
W Incoterms 2000 wyróżnia się 13 formuł handlowych, które są podzielone na cztery grupy E, F, C oraz D i oznaczono skrótem trzech pierwszych liter ich angielskich nazw. Zostały one ułożone rosnąco według takich kryteriów, jak koszty, obowiązki, odpowiedzialność za ryzyko oraz obowiązku dostarczenia przesyłki do miejsca wskazanego w umowie. Formuła EXW obejmuje grupę E, gdzie wszelkie koszty spadają na kupującego. Jeśli będziesz pełnił nabywcy w tym przypadku zostaniesz zobowiązany do zorganizowania całego transportu, a także ponoszenia pełnego ryzyko dostawy.
W grupie F znajdują się formuły FCA, FAS (tylko w transporcie morskim) i FOB. Przyznają one większość obowiązków kupującemu np. wykup ubezpieczenia, płacenie podatków w kraju docelowym i wszelkiego rodzaju opłaty celne, a także załadunek. Z kolei grupa C, do której zaliczamy formuły (CFR, CIF, CPT, CIP) nakłada na sprzedającego znaczną część kosztów przewozu, ale ryzyko z nim związane spada na kupującego. W przypadku formuł DAF, DES, DEQ, DDU, DDP (grupa D) to po stronie sprzedającego leży większość kosztów i ryzyko wynikające z transportu. W jego gestii leży dostarczenie towaru do punktu docelowego.
