Zasady wprowadzania indywidualnego rozkładu czasu pracy dla kierowców

Zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 ustawy o czasie pracy kierowców, indywidualny rozkład czasu pracy pracownika ustalony przez pracodawcę może przewidywać różne godziny rozpoczynania i kończenia pracy. Ustawa branżowa reguluje w pełni zagadnienie indywidualnego rozkładu czasu pracy.

Zatem przy zatrudnieniu pracownika na stanowisku kierowcy nie odwołujemy się do art. 142 Kodeksu pracy, zgodnie z którym na pisemny wniosek pracownika pracodawca może ustalić indywidualny rozkład czasu pracy w ramach systemu czasu pracy, którym pracownik jest objęty. Jeśli w zakładzie nie stosuje się indywidualnego rozkładu czasu pracy, kierowca nie może oczekiwać, że złożony przez niego wniosek o objęcie go takim rozkładem zostanie rozpatrzony.

Indywidualny rozkład czasu pracy wprowadza się w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli pracodawca nie jest objęty działaniem takiej organizacji, po porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy (art. 8 ust. 3 ustawy o czasie pracy kierowców). Przepis nie przewiduje sytuacji zwalniających z procedury prowadzenia konsultacji ze związkami zawodowymi lub reprezentantami pracowników. Tym samym nie ma znaczenia wielkość zatrudnienia w zakładzie, jak również liczba kierowców, która ma być taką regulacją objęta. Nie ma też znaczenia, że takiego wymogu nie zawarto w ogólnych przepisach prawa pracy, ponieważ przepisem lex specialis jest ustawa szczególna, a ta reguluje omawiane zagadnienie. Obowiązek dotyczy zatem każdego pracodawcy.

Wyjątkowa sytuacja nastąpi przy zatrudnieniu tylko jednego kierowcy. Wówczas porozumienie można zawrzeć bezpośrednio z tym pracownikiem. Pracodawca nie może jednak unikać nałożonego ustawowo obowiązku, nawet jeśli wprowadzenie indywidualnego rozkładu czasu pracy było wyłącznie w interesie pracowników, a także jeśli miałoby objąć tylko część załogi.