Podczas transportu na potrzeby własne dobrze jest mieć przy sobie dokument towarzyszący ładunkowi. Nie ma on określonej formy. Ważne tylko, żeby wynikały z niego podstawowe informacje dotyczące ładunku.
Przewóz na potrzeby własne to każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej. Aby został za taki uznany, musi spełnić łącznie następujące warunki:
pojazdy używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników,
przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdem,
przewożone rzeczy są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin,
nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych.
Jeżeli przewożony ładunek spełnia któryś z punktów dotyczących przewożonego towaru oraz są spełnione pozostałe wymogi dotyczące pojazdu i kierowcy, można wykonywać ten przewóz na podstawie zaświadczenia na wykonywanie przewozów na potrzeby własne.
Dokument, który powinien towarzyszyć ładunkowi podczas krajowego przewozu, nie ma określonej w przepisach nazwy ani formy. Uznawany jest więc każdy dokument, z którego wynika, co, gdzie i w jakiej ilości jest przewożone oraz kto jest właścicielem ładunku. Może to być:
dokument WZ,
dokument przesunięcia międzymagazynowego,
kwit wagowy,
faktura VAT lub rachunek, a także
każdy inny dokument, który potwierdzi rodzaj, ilość oraz pochodzenie i przeznaczenie ładunku.
Każdy przewóz wykonywany pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej przedsiębiorcy i niespełniający wszystkich wymienionych warunków jest transportem drogowym. Wymaga się wtedy posiadania licencji lub zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Ich brak grozi karą wysokości 8.000 zł.
Podstawa prawna: art. 4, pkt 4 i, art. 33 oraz art. 87 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1265).
Marcin Radomski, praktyk specjalizujący się w przepisach transportowych, trener i szkoleniowiec
Zobacz także:
