Na gruncie prawa pracy możliwość zrzeczenia się wynagrodzenia została wykluczona na mocy art. 84 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem nie jest możliwe ani zrzeczenie się prawa do wynagrodzenia, ani przeniesienie tego prawa na inną osobę. Od tej zasady nie wprowadzono żadnych wyjątków. Dlatego pracownik nie może przenieść prawa do wynagrodzenia nawet na członka najbliższej rodziny, w tym małżonka, rodzica oraz dzieci.
Zakaz zrzeczenia się wynagrodzenia dotyczy zarówno należności już nabytych przez pracownika, jak i wynagrodzenia, które pracownik osiągnie w przyszłości. Od instytucji zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia należy przy tym odróżnić udzielenie innej osobie pełnomocnictwa do odbioru wynagrodzenia – co jest możliwe na podstawie przepisów prawa cywilnego. Pomiędzy zrzeczeniem się wynagrodzenia a uprawnieniem innej osoby do jego odbioru zachodzi bardzo istotna różnica.
Skuteczne zrzeczenie się prawa do wynagrodzenia oznaczałoby, że w istocie pracownik traciłby wszelką możliwość do korzystania z zarobionych przez siebie pieniędzy. Właścicielem tych pieniędzy w świetle prawa byłaby bowiem inna osoba. Natomiast uprawnienie innej osoby do odbioru wynagrodzenia (np. małżonka) nie oznacza, że wynagrodzenie przestaje być własnością pracownika. Przeciwnie, jest ono własnością pracownika zarówno przed odbiorem, jak i po odbiorze wynagrodzenia. Osoba odbierająca wynagrodzenie ma prawny obowiązek przekazania go właścicielowi, czyli pracownikowi.
Na gruncie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego regulujących postępowanie egzekucyjne w art. 885 ustawodawca wyraźnie wyłączył możliwość uniknięcia skutków zajęcia wynagrodzenia poprzez zrzeczenie się go na rzecz innej osoby.