Za pierwsze 33 dni choroby w danym roku kalendarzowym pracownikom przysługuje od pracodawcy wynagrodzenie chorobowe na podstawie art. 92 Kodeksu pracy. W przypadku pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia, okres ten jest krótszy i wynosi 14 dni. Do okresów tych wlicza się wszystkie niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną przypadające w danym roku kalendarzowym, w tym – mające miejsce przed podjęciem dodatkowego zatrudnienia. Od 34. albo 15. dnia choroby pracownikom przysługuje zasiłek z ubezpieczenia chorobowego.
U kolejnego pracodawcy może przysługiwać od razu zasiłek chorobowy
Przy dodatkowym zatrudnieniu, rodzaj przysługującego pracownikowi świadczenia chorobowego (wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku) uzależniony jest od tego, czy w podstawowym miejscu pracy osoba ta przebywała w danym roku kalendarzowym na zwolnieniu lekarskim.
Zasady te nie dotyczą jednak zasiłków wypłacanych z ubezpieczenia wypadkowego, ponieważ prawo do nich powstaje od pierwszego dnia niezdolności do pracy.
Aby ustalić rodzaj świadczenia przysługującego pracownikowi, pracodawca powinien zażądać zaświadczenia z podstawowego miejsca pracy o tym, czy osoba ta w roku bieżącym chorowała przed podjęciem dodatkowego zatrudnienia, a jeśli tak, to przez ile dni. Dopiero mając takie informacje, może ustalić, czy pracownik nie wykorzystał jeszcze limitu 33 dni, za które przysługuje mu wynagrodzenie chorobowe.
Jeżeli tak, to mimo że u drugiego pracodawcy jest to pierwsza choroba, przysługiwać mu będzie zasiłek chorobowy, a nie wynagrodzenie chorobowe.
Podstawa prawna:
-
art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
-
ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz.U. z 2014 r. poz. 159 ze zm.).
Zobacz także:
Tagi: kodeks pracy, zasiłek chorobowy
Zaloguj się, aby dodać komentarz
Nie masz konta? Zarejestruj się »
