Na gruncie prawa kontynentalnego pojęcie „due diligence” jest odnoszone do konieczności przeprowadzenia audytu lub sprawdzenia przedmiotu lub warunków danego kontraktu. Stąd też wyróżnia się badania due diligence: prawne, podatkowe, finansowe, w zakresie działalności przedsiębiorstwa docelowego, co do skutków transakcji dla ochrony środowiska. Celami tego typu badania są zatem m.in.: ustalenie wartości przedmiotu transakcji (np. udziałów w spółce z o.o. lub przedsiębiorstwa spółki), określenie i zidentyfikowanie ryzyka gospodarczego transakcji (ryzyka prawne, podatkowe, ekonomiczne itp.), umożliwienie wykonania w przyszłości uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy lub praw nabywanych, a także zabezpieczenie materiału dowodowego na wypadek ewentualnego sporu.
Due diligence – badanie kondycji spółki
Termin due diligence dotyczący spółki pochodzi z prawa amerykańskiego i w dosłownym tłumaczeniu oznacza „należytą staranność”. Due diligence wywodzi się zaś z braku w tym systemie prawnym uprawnień odpowiadających rękojmi za wady rzeczy sprzedanej.Nabywca nie mając żadnych roszczeń względem sprzedawcy, zobowiązany jest zatem do precyzyjnego zbadania przedmiotu umowy, aby uniknąć w spółce negatywnych skutków transakcji.
Należy zwrócić szczególną uwagę na możliwe skutki badania due dilligence względem uprawnień kupującego z tytułu rękojmi za wady. Konsekwencje te zależne są od momentu, w którym badanie zostało przeprowadzone:
-
w przypadku dokonania go przed zawarciem umowy głównej – zastosowanie znajduje art. 557 kc, który mówi o zwolnieniu sprzedawcy z odpowiedzialności za wady przedmiotu transakcji, gdy kupujący przed jej zawarciem miał o nich wiedzę. Oznacza to, że kupujący nie będzie mógł występować przeciwko sprzedawcy z roszczeniami dotyczącymi wad ujawnionych w badaniu due dilligence, chyba że strony w umowie postanowią inaczej. Oczywiście wynik takiego audytu nie pozostanie bez wpływu na ostateczną cenę;
-
w przypadku dokonania go po zawarciu umowy głównej – zastosowanie znajduje art. 563 kc, który stanowi, że kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca od jej wykrycia, a w razie, gdy zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte, jeśli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca po upływie czasu, w którym przy zachowaniu należytej staranności mógł ją wykryć. Przeprowadzenie badania due dilligence pozwala zatem kupującemu na zachowanie roszczeń z tytułu rękojmi, jeżeli tylko audyt zostanie przeprowadzony niezwłocznie po dokonaniu transakcji, a wady zgłoszone w terminie kolejnego miesiąca.
-
ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93);
-
ustawa z 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2000 r. nr 94, poz. 1037);
-
ustawa z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. z 2007 r. nr 50, poz. 331).
Zobacz także:
