Spółka zawarła umowę najmu lokalu użytkowego, który miał być wykorzystywany do prowadzenia kawiarni. Ponadto zawarła umowę fit-out, która miała polegać na przekazywaniu przez wynajmującego na rzecz firmy określonej kwoty pieniężnej m.in. w celu pokrycia kosztów związanych z rozpoczęciem działalności lokalu. W momencie gdy podjęła decyzję o zakończeniu działalności w tym lokalu, skorzystała z usług doradcy, którego zadaniem było rozwiązanie umowy najmu i umowy fit-out. Za świadczone usługi doradca otrzymał wynagrodzenie. Firma złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, pytając, czy wydatki na wynagrodzenie doradcy spółki będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Minister finansów stwierdził, że wydatki poniesione przez firmę nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie podzielił tego stanowiska stwierdzając, że wynagrodzenie doradcy spółki może być uznane za koszt uzyskania przychodów i uchylił interpretację indywidualną.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną organu, podzielił stanowisko WSA.