Zadaniowy czas pracy – planowanie zadań

Jak wynika z wyroków Sądu Najwyższego, zdanie pracownika w kwestii określenia zadań do wykonania i czasu potrzebnego na ich realizację, powinno być traktowane w kategorii opinii (konsultacji), nie zaś zgody (por. wyrok SN z 5 lutego 2008 r., II PK 148/07, OSNP 2009/7-8/93)

Zadania można polecać, sporządzając np. plany pracy na dany tydzień, okres rozliczeniowy itd. Nie wystarczy, gdy wręczymy pracownikowi tylko ogólnie sformułowany zakres obowiązków.

Zdaniem SN: Elementem zadaniowego czasu pracy jest wyznaczenie pracownikowi konkretnego zadania (zadań) do wykonania. Z reguły nie mają takiego charakteru obowiązki wynikające z zakresu czynności ze względu na ich ogólność i otwarty charakter (wyrok SN z 15 listopada 2006 r., I PK 117/06, OSNP 2007/21-22/310). Dla wprowadzenia zadaniowego czasu pracy konieczne jest określenie zadań pracownika nie doraźnie, każdego dnia pracy, lecz w akcie lub aktach kreujących treść jego stosunku pracy. Jeżeli bowiem pracownik wykonuje codziennie, w określonym przez pracodawcę czasie polecenia swego przełożonego, to nie można przyjąć, że jego czas pracy określają zadania (wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 181/99, OSNP 200/22/810).

Zadaniem do wykonania nie może być osiągnięcie określonego rezultatu ekonomicznego. Można więc np. polecić pracownikowi umawianie i odbywanie w każdym tygodniu określonej liczby spotkań z potencjalnymi klientami, których celem jest prezentacja produktów firmy i zdobywanie zamówień, ale już nie - wypracowanie określonej wartości sprzedaży czy uzyskanie określonej liczy klientów. Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 15 listopada 2006 r., I PK 117/06, OSNP 2007/21-22/310.