Pracownikowi, którego sąd przywrócił do pracy, okres pozostawania bez pracy, za który wypłacono wynagrodzenie, wlicza się do uprawnień pracowniczych. Niemniej jednak ponieważ pracownik nie pracuje w tym czasie nie ma np. prawa do urlopu wypoczynkowego.
Pracownikowi, który zgłosi gotowość podjęcia pracy, do okresu zatrudnienia wlicza się okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie (art. 51 i art. 57 § 4 kp). Czas ten wlicza się więc do stażu pracy, od którego zależy wymiar urlopu wypoczynkowego lub wysokość innych świadczeń pracowniczych, np. nagród jubileuszowych, dodatku stażowego itp. Nie ulega jednak wątpliwości, że w tym czasie pracownik nie wykonuje pracy, dlatego też nie nabywa on prawa do świadczeń pracowniczych wypłaconych w tym czasie.
Jeżeli więc np. w czasie pozostawania bez pracy podwładny nabył prawo do nagrody jubileuszowej, nie otrzyma jej, bo czas przerwy w pracy nie jest okresem zatrudnienia. Niemniej jednak przerwa w zatrudnieniu, za którą pracodawca będzie musiał zapłacić podlegała wliczeniu do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w tym prawo do nagrody jubileuszowej, już po powrocie pracownika do pracy.
Przykład 1:
Pracodawca zwolnił pracownika dyscyplinarnie w grudniu tuż przed świętami. Pracownik odwołał się do sądu pracy. Z okazji świąt z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych dla wybranej grupy pracowników (do której zaliczał się podwładny) pracodawca przygotował paczki i bony. Pracownik został przywrócony do pracy w czerwcu. W związku z tym, nie ma on już prawa do świątecznych świadczeń z funduszu socjalnego.
Przykład 2:
Pracownik został zwolniony z pracy. Odwołał się do sądu i został prawomocnie przywrócony do pracy 27 lutego. W kolejnym dniu stawił się w pracy. Sąd zasądził pracownikowi wynagrodzenie za miesiąc pozostawania bez pracy.
W związku z tym, pracodawca zaliczył pracownikowi luty do miesięcy, za które w 2013 r. przysługuje mu urlop wypoczynkowy. Odmówił mu jednak urlopu za miesiące pozostawania bez pracy. Takie postępowanie jest prawidłowe.
Gdyby pracodawca nie zwolnił pracownika, w sierpniu 2013 r. pracownik nabył by prawo do 26-dniowego urlopu. W związku z półroczną przerwą w zatrudnieniu moment przekroczenia 10-letniego stażu pracy przesunął się na luty 2014 r. Ponieważ jednak sąd zasądził pracownikowi 1-miesieczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, prawo do urlopu uzupełniającego pracownik nabędzie już w styczniu 2014 r.
Podstawa prawna:
- art. 42, art. 45, art. 47, art. 48, art. 51, art. 57, art. 59, art. 97 § 3, art. 229, art. 2373 § 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
- § 5 i załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa
pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. Nr 60,
poz. 282 ze zm.),
- § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29
maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie
niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania
odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz
innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (DzU nr 62, poz. 289
ze zm.),
- § 14–19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8
stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu
wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz
ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.).
Ewelina Tusińska, specjalista prawa pracy
Zobacz także:
