Aby właściwie ująć aktywa będące przedmiotem leasingu, trzeba poprawnie sklasyfikować taką umowę

Autor: Grzegorz Magdziarz

Data: 22-04-2016 r.

W przypadku środków trwałych problematyczne bywa księgowe ujęcie aktywów będących przedmiotem umów leasingu. Większość tych umów, które do celów podatkowych są traktowane jako leasing operacyjny, w myśl przepisów rachunkowych należy traktować jak leasing finansowy. Niewłaściwa klasyfikacja kontraktu sprawia, że wartość aktywów trwałych i zobowiązań długoterminowych zostaje zaniżona.

Bardzo często organizacje użytkują wiele aktywów na podstawie umów leasingu, które na potrzeby podatkowe są klasyfikowane jako leasing operacyjny. Gdy jednostka spełni kryteria określone w art. 64 ust. 1 uor (obowiązek badania sprawozdań finansowych), wtedy do klasyfikacji zawartych umów leasingowych musi zacząć stosować zasady wynikające z ustawy. Wystarczy wystąpienie jednego warunku spośród tych wymienionych w art. 3 ust. 4 uor, aby pod względem księgowym umowa leasingu traktowanego dla celów podatkowych jako operacyjny została zaklasyfikowana jako leasing finansowy.

W rezultacie niewłaściwej kwalifikacji danej umowy leasingu wartość aktywów trwałych i zobowiązań długoterminowych zostaje zaniżona. Błędna będzie wówczas również struktura kosztów w rachunku zysków i strat (nieprawidłowe zobrazowanie procesu finansowania zewnętrznego aktywów), jak również przepływów pieniężnych na poziomie przepływów z działalności inwestycyjnej, finansowej oraz operacyjnej.

Przykład:

W dniu 2 marca 2015 r. jednostka zawarła umowę leasingu samochodu ciężarowego, którego cena zakupu wynosiła 105.000 zł. Dla celów podatkowych jest to leasing operacyjny, a dla celów bilansowych – finansowy. Sprawozdanie finansowe jednostki podlegało obowiązkowi badania, ale jednostka zarówno dla celów bilansowych, jak i podatkowych zakwalifikowała umowę jako leasing operacyjny.