Zazwyczaj w przypadku szkody wyrządzonej pacjentowi przy udzielaniu usług medycznych, winę ponosi placówka medyczna, niezależnie od podpisanej umowy z lekarzem. Są jednak sytuację, w których lekarz może odpowiadać za wyrządzoną szkodę. Podpisując z lekarzem kontrakt, warto określić kwestię jego odpowiedzialności.
Powszechnie stosuje się dwie zasadnicze formy zatrudniania lekarzy: umowy o pracę lub cywilnoprawną, czyli kontrakt. W przypadku umowy o pracę, w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej do naprawienia tej szkody jest zobowiązany wyłącznie pracodawca. Odpowiedzialność lekarza jest w tym przypadku ograniczona i może wynieść maksymalnie kwotę stanowiącą równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego mu w dniu wyrządzenia szkody – oczywiście pod warunkiem, że szkoda nie została wyrządzona umyślnie.
W przypadku umowy cywilnoprawnej, ważne jest, aby podczas sporządzania tego typu dokumentu zwrócić uwagę na kwestie odpowiedzialności i wzajemnych roszczeń mogących mieć miejsce między placówką medyczną a lekarzem. Na mocy umowy cywilnej lekarz zobowiązuje się do dołożenia należytej staranności przy podejmowaniu czynności zmierzających do uzyskania jak najlepszego rezultatu medycznego. Oznacza to, że placówka ma podstawę prawną do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym i żądania naprawienia tej szkody przez lekarza.
Istotną kwestią jest precyzyjne zdefiniowanie zakresu zadań lekarza w kontrakcie i określenie zakresu jego odpowiedzialności. Powinna ona dotyczyć szkód związanych z wykonywaniem pracy przez lekarza na podstawie kontraktu. Szkody te mogą być następstwem postępowania niezgodnego z przepisami oraz obowiązującymi procedurami lub niedochowania należytej staranności przy realizacji obowiązków wynikających z umowy.
Ważnym postanowieniem umownym zawieranym w kontrakcie lekarskim jest precyzyjne określenie zakresu naprawienia szkody.
Warto w umowie zawrzeć również obowiązki odnoszące się do zakazów:
-
prowadzenia w miejscu wykonywania działalności leczniczej innej działalności bez zgody pracodawcy,
-
reklamowania lekarza,
-
odmowy udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia,
-
pobierania jakichkolwiek opłat od pacjentów przyjmowanych w ramach umowy z NFZ.
Jeśli świadczeniodawca ma kontrakt z NFZ, dobrym rozwiązaniem jest wpisanie do umowy – zarówno o pracę, jak i cywilnoprawnej – oświadczenia osoby zatrudnionej, że zapoznała się z rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Pozwoli to uniknąć błędów personelu wynikających z braku świadomości zagrożeń.
Warto poinformować o wymogach NFZ, tak aby roszczenia regresowe nie budziły wątpliwości dotyczących zakresu obowiązków. Ważne jest zdefiniowanie w kontrakcie zadań lekarza i określenie zakresu jego odpowiedzialności.
Podstawa prawna:
- ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 217),
- ustawa z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.).
Anna Zubkowska-Rojszczak, adwokat
Zobacz także: