Część wydatków na podniesienie kapitału można zaliczać do kosztów podatkowych

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Od tej zasady istnieją dwa wyjątki. Po pierwsze do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów wymienionych w katalogu kosztów wykluczonych. Po drugie przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przepisy te stały się powodem wielu wątpliwości w kontekście wydatków związanych z podniesieniem kapitału.

Organy podatkowe zwykle odmawiały podatnikom prawa do ujęcia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów. Niejednolite orzecznictwo sądów administracyjnych skłoniło Naczelny Sąd Administracyjne do rozstrzygnięcia sporu w ramach rozszerzonego składu sędziowskiego. NSA zajął korzystne dla podatników stanowisko. Podzielił wydatki związane z podwyższeniem kapitału zakładowego na dwie grupy. Do pierwszej zaliczył wydatki, bez których podwyższenie kapitału nie może dojść do podwyższenia kapitału.

W tej grupie znajdują się opłaty notarialne, sądowe, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłaty giełdowe, koszty druku dokumentów akcyjnych, koszty sporządzenia, drukowania oraz dystrybucji prospektu emisyjnego oraz koszty oferowania papierów wartościowych. Te wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Do drugiej grupy sędziowie zaliczyli m.in. usługi doradztwa, w tym inwestycyjnego, pomocy prawnej, usług audytorskich, wyceny, tłumaczeń itp. Te z kolei jako koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością mogą być ujmowane w rachunku podatkowym.