Podatek od nieruchomości może być niższy w czasie remontu

Na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych stawek opodatkowania za grunty i budynki związane z działalnością gospodarczą nie stosuje się, jeśli przedmiot opodatkowanie nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Pojęcie „względy techniczne” bywa jednak różnie interpretowane przez urzędy skarbowe. 

Ustaleniem znaczenia tego terminu zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sąd przypomniał, że chociaż w ustawie brak jest definicji tego pojęcia, to w orzecznictwie przyjmuje się, że należy pod nim rozumieć okoliczności obiektywne, trwałe, niezależne od przedsiębiorcy.

Względy techniczne w sposób trwały muszą wyłączać możliwość wykorzystania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Subiektywne przekonanie podatnika, czy też samo jego oświadczenie o niemożności wykorzystania budynków do prowadzonej działalności, nie jest wystarczającym dowodem, na którym można oprzeć ustalenie o wyłączeniu budynku z działalności gospodarczej i opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według niższej stawki.

Zdarzają się bowiem sytuacje, w których podatnicy nie mogą wykorzystywać w prowadzeniu działalności budynków ze względu na ich zły stan techniczny.  Decydując się na remont tych budynków i prowadząc działalność w innym miejscu, chcąc obniżyć podatek od remontowanych nieruchomości, narażają się na konflikt z organami fiskusa. Urzędy skarbowe często stoją na stanowisku, że remont jest przeszkodą krótkotrwałą i nie przesądza o trwałym nieużywaniu budynku.

Jednak jak podkreślił warszawski WSA trwałość niemożności wykorzystywania do działalności gospodarczej nie musi oznaczać, tak jak interpretują to często organy podatkowe - że budynki nigdy już nie będą się nadawać do prowadzenia jakiejkolwiek działalności.

WSA orzekł, że organy podatkowe nie mogą odmówić podatnikowi zapłaty niższej daniny bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.