Pracownikowi odbywającemu podróż służbową przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wyjazdem. Wśród nich są diety żywieniowe za każdą dobę podróży, jeżeli pracodawca nie zapewnił pracownikowi bezpłatnego wyżywienia. Pracodawca spoza budżetówki może ustanowić własne zasady i sposób rozliczania podróży pracowniczych, a także wysokość poszczególnych świadczeń, poprzez wprowadzenie ich do regulaminu wynagradzania, układu zbiorowego pracy czy też bezpośrednio do umów o pracę, jeśli nie ma obowiązku tworzenia takiego regulaminu, a pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy.
Ustawodawca dał pracodawcom, którzy nie podlegają przepisom rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pewną swobodę w kształtowaniu problematyki podróży służbowych. Jednak nie zapomniał o wprowadzeniu jednego ograniczenia. Dotyczy ono minimalnej wysokości diety za dobę podróży krajowej i zagranicznej. Do końca lutego 2013 r. dieta krajowa wynosiła 23 zł i żaden pracownik nie mógł dostać mniej. Pracodawcy prywatni mogli (i nadal mogą) przewidzieć dla pracowników kwotę wyższą.
Przykład: regulamin wynagradzania przewiduje diety krajowe na poziomie 27 zł za dobę podróży. Podane 27 zł to od 1 marca za niska wysokość diety. Pracodawca powinien więc uaktualnić treść regulaminu wynagradzania, zmieniając go w normalnym trybie, czyli po wprowadzeniu podać do wiadomości pracowników w sposób przyjęty w firmie. Zmodyfikowany regulamin zaczyna obowiązywać po upływie dwóch tygodni od dnia zawiadomienia podwładnych.