Pracownikowi, który ukończył 50. rok życia, wynagrodzenie chorobowe przysługuje za pierwsze 14 dni niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym. Natomiast pozostali pracownicy wynagrodzenie to mogą pobierać przez pierwsze 33 dni niezdolności do pracy, również w ramach danego roku kalendarzowego. Zróżnicowanie to jest o tyle ważne, że wynagrodzenie chorobowe – w przeciwieństwie do zasiłku chorobowego – w całości wypłaca się ze środków pracodawcy. Krótszy okres jego wypłaty oznacza więc konkretne oszczędności dla firmy.
Przykład: W firmie zachorowało dwóch pracowników – jeden w wieku 56 lat, drugi zaś w wieku 45 lat. W obu przypadkach była to pierwsza niezdolność do pracy w danym roku kalendarzowym i trwała od 1 do 30 września, a dzienna stawka wynagrodzenia chorobowego wynosiła 76,44 zł (80% wynagrodzenia pełnego). W przypadku starszego z pracowników wynagrodzenie chorobowe przysługiwało tylko za pierwsze 14 dni nieobecności w pracy (tj. od 1 do 14 września), a więc pracodawca z własnych środków musiał mu wypłacić 1.070,16 zł (14 dni × 76,44 zł). Za pozostałe dni objęte zwolnieniem lekarskim pracownik otrzymał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego. Natomiast drugiemu pracownikowi wynagrodzenie chorobowe przysługiwało za cały okres niezdolności do pracy, co oznacza dla pracodawcy wydatek sięgający kwoty 2.293,20 zł (30 dni × 76,44 zł). Mimo że obaj pracownicy byli niezdolni do pracy przez ten sam okres oraz obowiązywała ich ta sama dzienna stawka wynagrodzenia chorobowego, koszt choroby starszego z nich był dla pracodawcy niższy o 1.223,04 zł od kosztów związanych z chorobą młodszego.
14-dniowy okres pobierania wynagrodzenia chorobowego dotyczy niezdolności do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50. rok życia.
Pracodawca, który wypłacił pracownikowi wynagrodzenie chorobowe tylko za 14 dni, a od 15. dnia niezdolności do pracy podjął wypłatę zasiłku chorobowego (lub przekazał ją do ZUS) już w roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50 lat, będzie musiał skorygować w drukach ubezpieczeniowych rodzaj wypłaconego (należnego) świadczenia oraz wysokość odprowadzonych składek.
Przykład: Pracownik, który 4 czerwca 2013 r. ukończył 50 lat, był niezdolny
do pracy w okresie od 2 do 27 września br. i była to jego pierwsza
choroba w tym roku. Z uwagi na to, że osoba ta ukończyła 50. rok życia,
pracodawca wypłacił jej za pierwsze 14 dni nieobecności w pracy (2-15
września) wynagrodzenie chorobowe z własnych środków, a za następne dni
(16-27 września) zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego.
Postępowanie to jest niewłaściwe, ponieważ w myśl art. 92 § 1 oraz § 4–5
kp za cały okres objęty zwolnieniem lekarskim (26 dni) pracownikowi
przysługiwało wynagrodzenie chorobowe finansowane ze środków pracodawcy.
Po zauważeniu błędu płatnik będzie musiał złożyć korektę wrześniowych
dokumentów rozliczeniowych, skutkiem czego wypłacony od 16 do 27
września zasiłek chorobowy zostanie prawidłowo zakwalifikowany jako
wynagrodzenie chorobowe (zmiana kodu świadczenia/przerwy z 313 na 331)
oraz skoryguje składki na ubezpieczenie zdrowotne. W przeciwieństwie do
zasiłku chorobowego składki zdrowotne są bowiem liczone od wynagrodzenia
chorobowego. W przedstawionej sytuacji nastąpiło więc ich zaniżenie.
Korekcie będą też podlegały składki na ubezpieczenia społeczne wykazane w
deklaracji ZUS DRA, ponieważ pracodawca kwotę wypłaconego zasiłku
chorobowego rozliczył w ich ciężar.
Podstawa prawna: art. 92 § 1 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Bogdan Majkowski, specjalista w zakresie ubezpieczeń społecznych
Zobacz także:
