Za pierwsze 33 dni choroby w danym roku kalendarzowym pracownikom przysługuje od pracodawcy wynagrodzenie chorobowe na podstawie art. 92 Kodeksu pracy. W przypadku pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia, okres ten jest krótszy i wynosi 14 dni. Do okresów tych wlicza się wszystkie niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną przypadające w danym roku kalendarzowym, w tym – mające miejsce przed podjęciem dodatkowego zatrudnienia. Od 34. albo 15. dnia choroby pracownikom przysługuje zasiłek z ubezpieczenia chorobowego.
Zasady te nie dotyczą jednak zasiłków wypłacanych z ubezpieczenia wypadkowego, ponieważ prawo do nich powstaje od pierwszego dnia niezdolności do pracy. Aby ustalić rodzaj świadczenia przysługującego pracownikowi, pracodawca powinien zażądać zaświadczenia z podstawowego miejsca pracy o tym, czy osoba ta w roku bieżącym chorowała przed podjęciem dodatkowego zatrudnienia, a jeśli tak, to przez ile dni. Dopiero mając takie informacje, może ustalić, czy pracownik nie wykorzystał jeszcze limitu 33 dni, za które przysługuje mu wynagrodzenie chorobowe.