Pracownicze koszty uzyskania przychodów stosuje się w zryczałtowanej wysokości obowiązującej w roku, w którym dokonywana jest wypłata świadczenia ze stosunku pracy.
Wydawałoby się zatem, że koszty uzyskania należy zawsze stosować w tej samej, ustalonej wysokości – bez względu na to, czy pracownik jest nadal zatrudniony, czy też umowa o pracę uległa rozwiązaniu bądź wygaśnięciu. Tak będzie oczywiście w przypadku kosztów zwykłych. Natomiast do zastosowania kosztów w podwyższonej wysokości niezbędne jest złożenie w tej sprawie oświadczenia przez pracownika. Oznacza to, że o zastosowaniu wyższej stawki kosztów uzyskania przychodów informuje pracownik, a nie podatnik.
Oświadczenie złożone pracodawcy w sprawie stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przestaje obowiązywać od miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do rozwiązania stosunku pracy.
W sytuacji gdy pracownik nie przepracował pełnego miesiąca, a wypłata odbywa się w tym samym miesiącu, w którym następuje rozwiązanie stosunku pracy, stosuje się koszty w wysokości przysługującej pracownikowi. Koszty uzyskania są bowiem zryczałtowane i niepodzielne, zatem już w pierwszym dniu pracy w danym miesiącu pracownik nabywa do nich prawo.