Stosowanie środków ochrony indywidualnej (ŚOI) w miejscu pracy

Środki ochrony indywidualnej są to wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika, w celu jego ochrony przed zagrożeniami związanymi z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy.

Należą do nich również wszelkie akcesoria oraz dodatki przeznaczone do tego celu (np. hełmy ochronne, rękawice, sprzęt ochrony oczu i twarzy, odzież ostrzegawcza, obuwie ochronne, sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości).

Obowiązki związane ze stosowaniem środków ochrony indywidualnej spoczywają zawsze na pracodawcy. Polegają one przede wszystkim na:

• nieodpłatnym dostarczaniu pracownikom środków ochrony indywidualnej,
• właściwym ich doborze do występujących zagrożeń,
• organizowaniu szkoleń w zakresie ich używania,
• zapewnianiu odpowiedniego sposobu przechowywania, czyszczenia, dezynfekcji, konserwacji i niezbędnych napraw użytkowanych przez pracowników środków ochrony indywidualnej.

Ogólne postanowienia dotyczące środków ochrony indywidualnej można znaleźć w artykułach 237⁶–237¹⁰ ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.). Te ogólne postanowienia zostały precyzyjnie określone w innych aktach prawnych, którymi przede wszystkim są:

• rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.),
• ustawa z 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r. nr 138, poz. 935 ze zm),
• rozporządzenie ministra gospodarki z 21 grudnia 2005 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla środków ochrony indywidualnej (Dz.U. nr 259, poz. 2173).