Od 23 sierpnia łatwiej wprowadzić przerywany czas pracy. Ale jeśli przerwa ma wynieść nie więcej niż 1 godzinę, można ustanowić ją bez zgody delegata pracowników, wymaganej przy wprowadzaniu systemu przerywanego. I bez płacenia za czas przerwy.
Pracodawca może wprowadzić tzw. system przerywanego czasu pracy, w którym pracownicy mają jedną, maksymalnie 5-godzinną przerwę niewliczaną do czasu pracy. Za czas tej przerwy (mimo że nie stanowi on czasu pracy) należy się wynagrodzenie w wysokości 1/2 wynagrodzenia przestojowego. Ustanowienie tego systemu wymaga jednak zgody związków, a w razie ich braku – przedstawiciela pracowników.
Tymczasem jeśli pracodawca nie chce wprowadzać kilkugodzinnej, lecz jedynie 1-godzinną przerwę w pracy, nie musi stosować systemu przerywanego. Tak krótką przerwę, niewliczaną do czasu pracy, można bowiem ustalić w każdym systemie czasu pracy (także podstawowym). Mało tego, za czas takiej przerwy nie przysługuje jakiekolwiek wynagrodzenie.
Korzystanie z 1-godzinnej przerwy oznacza, że pracownik faktycznie wraca do domu po 9 godzinach. Ma za to w środku dniówki roboczej czas wolny, którym może swobodnie dysponować, np. załatwiać sprawy w urzędzie bez konieczności zwalniania się z pracy.
Maksymalnie 60-minutową przerwę wprowadza się w układzie zbiorowym lub regulaminie pracy (bez aneksowania umów o pracę), a jeśli w zakładzie nie obowiązuje układ zbiorowy, a pracodawca nie musi ustalać regulaminu pracy – w umowie o pracę. W tym ostatnim przypadku potrzebna jest więc zgoda pracownika. Zapis dotyczący przerwy powinien wskazywać jej długość (1 godzina lub krócej) oraz zasady wykorzystywania.
Wzór 1
Zapis – np. w regulaminie pracy:
„Pracownicy mają prawo do 1-godzinnej przerwy niewliczanej do czasu pracy. Konkretne godziny korzystania z przerwy ustalają kierownicy działów dla podległych im pracowników”.
Zapis – np. w regulaminie pracy:
„Pracownicy mają prawo do 45-minutowej przerwy niewliczanej do czasu pracy. Przerwa wykorzystywana jest pomiędzy godziną 12.00 a 14.00. Jeśli pracownik podczas przerwy opuszcza siedzibę pracodawcy, ma obowiązek oznaczyć ten fakt w Książce wyjść prywatnych”.
Podstawa prawna: art. 139, art. 141 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Monika Wacikowska
Zobacz także:
Więcej na temat nowych obowiązków pracodawcy wprowadzonych nowelizacją czasu pracy z sierpnia 2013 r. można przeczytać w Aktualnościach kadrowych.
