W przerywanym systemie czasu pracy występują w ciągu dnia pracy dwa odcinku czasu, w których pracownik wykonuje pracę i pozostaje w dyspozycji pracodawcy. Pomiędzy nimi jest zaś przerwa niewliczana do czasu pracy, nie dłuższa niż 5 godzin.
Przerywany czas pracy stanowi jeden z dwóch wyjątków od zasady, zgodnie z którą pracownik nie może po raz kolejny rozpocząć pracy w ramach tej samej doby pracowniczej (drugim jest ruchomy czas pracy). W przypadku pozostałych systemów czasu pracy pracodawca może co najwyżej wprowadzić jedną, maksymalnie 1-godzinną przerwę, niewliczaną do czasu pracy.
Przed 23 sierpnia przerywany czas pracy można było wprowadzić tylko w układzie zbiorowym, co ograniczało jego zastosowanie tylko do zakładów, w których funkcjonowały związki i obowiązywał układ. Jednak obecnie system ten można wprowadzić:
- w układzie zbiorowym pracy,
- w porozumieniu z zakładową organizacją związkową albo
- w porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy – jeśli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa.