Od sierpnia 2013 r. łatwiej wprowadzić przerywany czas pracy

W przerywanym systemie czasu pracy występują w ciągu dnia pracy dwa odcinku czasu, w których pracownik wykonuje pracę i pozostaje w dyspozycji pracodawcy. Pomiędzy nimi jest zaś przerwa niewliczana do czasu pracy, nie dłuższa niż 5 godzin.

Przerywany czas pracy stanowi jeden z dwóch wyjątków od zasady, zgodnie z którą pracownik nie może po raz kolejny rozpocząć pracy w ramach tej samej doby pracowniczej (drugim jest ruchomy czas pracy). W przypadku pozostałych systemów czasu pracy pracodawca może co najwyżej wprowadzić jedną, maksymalnie 1-godzinną przerwę, niewliczaną do czasu pracy.

Przed 23 sierpnia przerywany czas pracy można było wprowadzić tylko w układzie zbiorowym, co ograniczało jego zastosowanie tylko do zakładów, w których funkcjonowały związki i obowiązywał układ. Jednak obecnie system ten można wprowadzić:

• w układzie zbiorowym pracy,
• w porozumieniu z zakładową organizacją związkową albo
• w porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy – jeśli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa.

Jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, wystarczy podpisać je z organizacjami reprezentatywnymi (w rozumieniu art. 241 [25a] Kodeksu pracy).

W jednym przypadku – wyjątkowo – można wprowadzić system przerywany w umowie o pracę (bez zawierania jakichkolwiek porozumień). Dotyczy to pracodawcy będącego osobą fizyczną, prowadzącego działalność w zakresie rolnictwa i hodowli, u którego nie działają związki. Mało tego, w takiej wyjątkowej sytuacji pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie za czas przerwy – chyba że strony przyznają je w umowie.

Podstawa prawna: art. 139 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).