Przerywany system czasu pracy charakteryzuje się tym, że pracownik w trakcie dniówki roboczej ma przerwę, która nie może być dłuższa niż 5 godzin. Czas tej przerwy nie jest wliczany do czasu pracy lecz pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju.
W związku z tym, pracownik, za każdą godzinę przerwy, ma prawo do połowy wynagrodzenia wynikającego z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – do 30% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Przykład:
Pracownik zatrudniony jest w przerywanym systemie czasu pracy. W listopadzie 2012 r. pracownik miał w sumie 63 godziny przerwy w pracy. Pracownik wynagradzany jest stałą stawką miesięczną w wysokości 2.700 zł.
Ponieważ wystąpiły przerwy w pracy, pracownikowi obok stałego wynagrodzenia należy się jeszcze rekompensata za czas przerwy.
Aby ją obliczyć należy:
- stałe wynagrodzenie miesięczne podzielić przez czas pracy w listopadzie 2012 r.:
2.700 zł : 168 godzin = 16,07 zł.
- wynagrodzenie za godzinę podzielić przez 2 (aby uzyskać połowę stawki za przestój):
16,07 zł / 2 = 8,04 zł
- tak wyliczoną stawkę mnożymy przez liczbę godzin przerwy:
8,04 zł x 63 = 506,52 zł.
Dlatego też, wynagrodzenie pracownika w listopadzie 2012 r. wyniesie 3.206,52 zł (2.700 + 506,52).
Podstawa prawna:
- art. 81 § 1, art. 139 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
- § 6–9 rozporządzenie MPiPS z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. nr 2, poz. 14 ze zm.),
- § 4, 4a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 20 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz.U. nr 62, poz. 289 ze zm.).
Ewelina Tusińska
Opracowanie redakcyjne: Michał Tomaszewski
Zobacz także:
